Halban – A. Mickiewicz – Konrad Wallenrod

Kim jest Halban, który jak cień trwa przy boku Konrada Wallenroda – tytułowego bohatera utworu Adama Mickiewicza? Jakie sekrety skrywa? Narrator o nim mówi, że jest przyjacielem Konrada Wallenroda, ale w rzeczywistości funkcjonuje bardziej jako jego sumienie, które przypomina o obowiązkach wobec ojczyzny. Jest pieśniarzem, wajdelotą i poetą, którego głos – jak przekonuje – przetrwa przez wieki.
Halban nie jest postacią obdarzoną rysami osobistymi. Mickiewicz zbudował bohatera „bez twarzy”. Wiadomo o jego wielkiej miłości do ojczyzny i o przekonaniu o konieczności zemsty na oprawcach. Jest też uosobieniem poezji, która jest wiecznie żywa i nawołuje do czynu. To on czuwa nad tym, aby Konrad Wallenrod nie zapomniał, skąd pochodzi i jaką misję musi wykonać.
Halban jest z pochodzenia Litwinem. W młodości, podobnie jak Konrad, został porwany przez Niemców. Wśród zakonników pełnił funkcję sługi i tłumacza. Za ojczyzną od zawsze niezmiernie tęskni i dlatego w sercu poprzysiągł sobie zemstę. „Mnich siwy” jest postacią tajemniczą.
Małego Waltera Alfa, którego porwali Krzyżacy, zna od dziecka. Zawsze był blisko i miał przemożny wpływ na ukształtowanie psychiki tego bohatera. Halbana stać na szczerość, potrafi ocenić czyny młodego Litwina. Robi to z łatwością, gdyż z natury jest świetnym psychologiem. Wie, jak z nim rozmawiać, aby słowa kształtowały przyszłego mściciela. Podpowiada mu też, jakimi sposobami musi walczyć. Wajdelota próbuje uciszyć w nim ewentualne dylematy moralne. Halban jest zawsze blisko. Jego rola jest szczególnie istotna w chwilach załamania głównego bohatera i w momentach przypływu namiętności. Wystarczy jego spojrzenie, aby Konrad odzyskał wewnętrzny spokój i harmonię.
Patriotyzm jest dla niego wartością nadrzędną, wobec której inne bledną i tracą na znaczeniu. Miło�