Hassan – G. G. Byron – Giaur

"; wyrzuty sumienia trawią jego duszę. Ma „serce zakrwawione”. Doskwiera mu nieustanne rozdrażnienie, rozpacz, tęsknota i poczucie pustki. Życie straciło dla niego sens, ale jest przekonany, co do swoich racji. Myśl, że jako muzułmański basza nie mógł postąpić inaczej, nie przynosi mu nawet chwili ukojenia.
Po zabiciu Leili wie, że na jego życie czyha teraz Giaur. W konfrontacji z żadnym zemsty innowiercą zachowuje spokój. Śmierć z ręki kochanka jednej ze swych żon przyjmuje z ulgą, gdyż jest ona dla niego uwolnieniem od ziemskiej męki i jednocześnie perspektywą zbawienia, gdyż śmiertelny cios zadaje mu „niewierny”. Honorowo staje do pojedynku. W starciu z Giaurem wykazuje się męstwem i odwagą. W świetle swojej religii ginie zatem jak męczennik, który daje się zapamiętać ze względu na swoją odwagę i waleczność.
Po śmierci Hassana piękne, wystawne, urządzone z przepychem posiadłości chylą się ku upadkowi. Do wnętrz wdziera się dzika przyroda. Fakt ten świadczy o tym, że za życia basza był dobrym gospodarzem, który potrafił zadbać o swój majątek.
Hassan tym samym wymyka się jednoznacznej ocenie: potrafi szczerze kochać, ale też zabić bliską osobę, gdy nakazywało tak prawo (zemsty). Jest człowiekiem dzikim, porywczym, bezwzględnym, ale na szacunek zasługuje jego wierność Allachowi. Na znak bogobojności wyryto na jego grobie modlitwę z Koranu.
Postawa Hassana jest opozycyjna w stosunku do tego, co reprezentuje Giaur. Muzułmanin kieruje się w życiu powszechnie przyjętymi prawami w jego kręgu kulturowym, na które przyzwala społeczeństwo i wyznawana religia. Sztywno się ich trzyma, respektuje je. Uważa, że zasady są po to, żeby z nimi nie polemizować, ale zgodnie z nimi żyć. Co na to Giaur? Dla niego naturalnym porządkiem rzeczy był bunt.