Hestia – w mitologii greckiej opiekunka ogniska domowego.

"; �cią rodziny. Matka panny młodej rozpalała pierwszy ogień w nowym domu, używając do tego płomienia przyniesionego ze świątyni Hestii. Panował przesąd, że gdy w odwiedziny przybywał gość, który nie był do końca mile widziany, musiał złapać się za krawędź ogniska. Gdy to zrobił, gospodarze nie mogli mu wyrządzić żadnej krzywdy, bo chroniła go Hestia. Hestii, podobnie jak innym bóstwom, składano ofiary. Pierwsza część ofiar była składana dla niej, gdyż ogień płonący w jej świątyniach nazywany był ogniem ofiarnym. Gdy ogień wygasł, nie wolno było go ponownie podpalić, używając byle jakiego płonącego ognia. Należało wzniecić nowy ogień, pocierając o siebie dwa kawałki drewna. Warto zauważyć, że Hestia była także patronką domowych gospodyń. Często modliły się one do Hestii, oczekując jej opieki zarówno za życia, jak i po śmierci. Hestia nie wymagała budowania świątyń dla siebie. Uważała, że jej świątynią jest każdy dom, a ołtarzem – każde ognisko domowe. Czasem bywało tak, że w ratuszu lub innym budynku użyteczności publicznej rozniecano wieczny ogień, aby miał w opiece wszystkich mieszkańców. Ogień był chroniony przez wysokich urzędników, którzy pilnowali go, stając się w ten sposób kapłanami Hestii. W Atenach taki właśnie wieczny ogień płonął w Prytanejonie, który znajdował się na terenie Agory.Imię bogini – Hestia – oznaczało (zarówno w grece, jak i w łacinie) ognisko domowe. Jego najważniejszą, najwznioślejszą rolą w społeczeństwie antycznym było chronienie osób, które powierzono Hestii – rozpalając wieczny ogień. Na początku, przez względy praktyczne, utrzymanie ognia – który naprawdę niełatwo było rozpalić – było obowiązkiem, który spoczywał na wybranych członkach rodziny. Z czasem ognisko domowe stało się mistycznym symbolem więzi rodzinnych pomiędzy poszczególnymi członkami, a także bezpieczeństwa rodziny, którą powierzono opiece Hestii. Nad ogniskiem domowym, rozumianym szeroko jako domostwo, czuwała Hestia. Wizerunki HestiiW przeciwieństwie do licznych wizerunków Afrodyty czy Ateny, posągi Hestii były prawdziwą rzadkością. Gdy jednak powstał jakiś posąg Hestii, przedstawiana była ona jako poważna kobieta, z łagodnym spojrzeniem, ubrana w długą szatę. Emanował z niej niczym niezmącony spokój.