Irving Stefan – L. M. Montgomery – Ania z Avonlea

"; m spotkaniu Ania niesamowicie go polubiła, a sam ten fakt musi świadczyć o tym, że nie był złym człowiekiem.
Mimo wszystkich swych zalet pan Irving był tylko człowiekiem, a ludzie posiadają także wady. W przypadku tego mężczyzny była to zapalczywość i duma, które o mały włos przekreśliłyby szansę na szczęście dwóch niesamowitych ludzi. Mianowicie w młodości Stefan był zaręczony z panną Lawendą. Stanowili uroczą parę, a ich małżeństwo było pewne już od „zarania dziejów”, bowiem pierwsze, nieoficjalne oświadczyny tej dwójki miały miejsce, gdy Stefan miał lat dziewięć, a Lawenda sześć. Oboje jednak cechowali się sporym temperamentem. Pewnego dnia, gdy data ślubu była już ustalona, a suknia panny młodej uszyta, strasznie się pokłócili. Za pewne o coś zupełnie nieistotnego, gdyż panna Lewis opowiadając tę historię nie była w stanie nawet przypomnieć sobie o co poszło. Mężczyzna powrócił po jakimś czasie chcąc się wytłumaczyć i prosić o ponowne przyjęcie, jednak kobiecie złość jeszcze nie przeszła i odprawiła go. Był on zbyt dumny, by przyjść przepraszać powtórnie, więc wyjechał na dobre, a później dotarły do niego plotki o małżeństwie Lawendy. Ale ich miłość nigdy nie wygasła. Dlatego gdy tylko dowiedział się, że wybranka serca z młodzieńczych lat nigdy nie wyszła za mąż, prędko powrócił, bogatszy o wiele doświadczeń, by ratować dawny swój związek. Szczęśliwie kobieta również pragnęła zgody, więc wszystko skończyło się dobrze. Lecz czyż nie lepiej by na tym wyszli gdyby potrafili przełknąć dumę i przyznać się do błędu już wiele lat wcześniej?
Uważam, że pan Irving jest osobą niezwykle intrygującą. Większość informacji na jego temat pozyskujemy z wypowiedzi innych książkowych bohaterów i to na podstawie ich opinii tworzymy własne wyobrażenie postaci, co moim zdaniem jest szalenie ciekawym posunięciem ze strony autorki powieści. Oczywiście jest kilka momentów, kiedy mamy styczność z samym Stefanem, dzięki nim możemy się przekonać z autopsji, jak dobrym jest człowiekiem. Jego tragiczna historia miłosna, której szczegóły są nam podsuwane stopniowo, jedynie wzbudza naszą ciekawość i przywiązanie do tego bohatera. Mimo, iż wątek panny Lawendy i rodziny Irvingów nie stanowi istoty „Ani z Avonlea” to z czystym sercem mogę przyznać, że właśnie on zaintrygował mnie najbardziej. A zarówno panna Lewis, jak i pan Irving skradli moje serce. Na kartach powieści udaje nam się zaobserwować ogromną przemianę obojga zakochanych. Ich los uczy nas, że nie warto zwlekać, a z życia powinniśmy czerpać garściami. Czytając tę książkę starajmy się dokładnie prześledzić dzieje Stefana Irvinga, a następnie wyciągnijmy z nich lekcję, nie popełniając jego błędów, lecz starając się być tak dobrymi osobami jak on.