Jojne – B. Prus – Placówka

Kim jest Jojne z „Placówki” Prusa i dlaczego jego postać budzi kontrowersje?

Jojne to żydowski karczmarz z noweli Bolesława Prusa „Placówka” (1885), stanowiący kluczową postać drugoplanową w konflikcie między polskim chłopem Ślimakiem a niemieckimi kolonizatorami. Jako pośrednik między różnymi grupami etnicznymi, uosabia złożone relacje społeczno-ekonomiczne na ziemiach polskich pod zaborami. W artykule przeanalizujemy psychologiczny portret tej enigmatycznej postaci, jej symboliczne znaczenie oraz recepcję w literaturoznawstwie.

Podstawowe informacje o bohaterze

Jojne pojawia się w utworze jako właściciel karczmy sąsiadującej z gospodarstwem Jana Ślimaka. Pełni rolę mediatora między polskimi chłopami a niemieckimi osadnikami, choć w rzeczywistości manipuluje obiema stronami dla własnych korzyści. Prus wprowadza go w momencie kulminacyjnego napięcia – gdy Ślimak odmawia sprzedaży ziemi Niemcom:

„Żyd się uśmiechnął i mrugnął. – Ny, ny… Pan Ślimak twardy jak kamień. Ale Niemcy jeszcze twardsi…”

Portret zewnętrzny – lustro charakteru

Autor celowo nie rozwija szczegółowego opisu fizycznego, koncentrując się na symbolicznym wymiarze postaci. Kilka istotnych cech:

• Typowy strój żydowskiego kupca: jarmułka, chałat, pejsy
• Charakterystyczny „oleisty” głos i natrętny uśmiech
• Mowa pełna zdrobnień i pozornej życzliwości

Psychologiczna anatomía postaci

Motywacje i system wartości

Jojnym kieruje przede wszystkim pragmatyzm ekonomiczny. Jego główną wartością jest przetrwanie i prosperita biznesu, co doskonale ilustruje dialog:

„Mój interes musi być jak rzeka – płynąć między brzegami, ale nie mieszać się z błotem”

W przeciwieństwie do Ślimaka reprezentującego etos ziemi, karczmarz uosabia mentalność kupiecką – relatywizm moralny i transakcyjny stosunek do rzeczywistości.

Jak Jojne wpływa na relacje między postaciami?

Analiza interakcji bohatera ujawnia jego kluczową rolę w strukturze utworu:

Relacja ze Ślimakiem

Początkowo udaje sojusznika („Przecież ja zawsze dla panów chłopów…”), stopniowo przechodzi do szantażu emocjonalnego. W scenie po pożarze stodoły mówi:

„Gdyby pan sprzeda