Kreon – Sofokles – Antygona

"; st na wieczną tułaczkę i udręki, póki ciało zmarłego nie zostanie pochowane. Kreon nie jest zdolny do negocjacji. Zasady są od tego, żeby ich przestrzegać, a nie od tego, żeby z nimi dyskutować.
Kreon jest wierny swoim przekonaniom, jego działanie nie jest efektem nagłego przypływu emocji czy fatalnego zbiegu okoliczności. Wręcz przeciwnie – działa on w sposób uporządkowany, świadomy i przemyślany. Zdawał sobie sprawę, że stawka, o którą walczy, jest wysoka.
Sofokles skupił się na prezentacji wątku konfliktu, dlatego nie pokazuje sytuacji, które uzupełniałyby główny ciąg zdarzeń. Liczy się konsekwencja typowa dla króla. Kreon jest przekonany, że gdyby przyjął racje Antygony, straciłby autorytet i zostałby uznany za słabego, a to byłaby ujma na jego honorze. Kreonowi chodzi przede wszystkim o to, aby utrzymać władzę i żeby wciąż być człowiekiem budzącym respekt, dlatego nie może pozwolić na to, by lekceważono jego decyzje.
Wszelkie próby wpływania na zmianę decyzji Kreona są skazane na niepowodzenie. Nie może się wycofać z raz podjętej decyzji, gdyż nie chce wyjść na niekonsekwentnego i chwiejnego emocjonalnie. Sentymenty na bok – trzeba ukarać Antygonę. Dramatyzmu sytuacji dodaje fakt, że Haimon – królewski syn, jest narzeczonym skazanej na śmierć dziewczyny. Nawet jego prośby nie wpływają na odwrócenie biegu wypadków. Z upływem czasu również lud domaga się ułaskawienia tebańskiej królewny. Postawa społeczeństwa tylko rozsierdza bezkompromisowego króla, który nienawidzi sprzeciwu.
Nieustępliwa postawa Kreona ma jednak drugie dno. Twardo stojąc za przestrzeganiem prawa państwowego, lekceważy odwieczne i naturalne prawo ustanowione przez Boga. Jedna z zasad mówi, że każdemu zmarłemu należy się szacunek, a ciało powinno być pochowane. Tym naraża się na nieuchronną klęskę.