Łęcka Izabela – B. Prus – Lalka

"; się angielskiego, odkupuje weksle z długami Łęckiego, a także konia barona Krzeszowskiego, przepłaca za kamienicę aż o 30 000 rubli, stara się o dużą frekwencję na spektaklach włoskiego tragika Rossiego, nawet wdaje się w pojedynek z Krzeszowskim po tym, gdy ten obraził pannę Izabelę na wyścigach. Ona jednak wykazuje się obojętnością wobec wszystkich starań mężczyzny. Uważa go jedynie za dorobkiewicza bez nazwiska, który nie jest jej godzien.
Sama panna Izabela wobec ludzi zachowuje się różnie. Pomaga biednym, gdyż wierzy, że to sam Jezus objawia się jej, ażeby wykazała się swoim miłosierdziem. Zarazem boi się i gardzi ludźmi pracującymi w fabrykach. Nie uznaje też osób niżej urodzonych, bez majątku, czy nazwiska. Uważa, że pewnie zasłużyli sobie na gorsze życie jakimiś okropnymi postępkami. Lubi również szufladkować napotkane w swoim życiu osoby. Jak sama twierdzi: „człowiek – była to jakaś zaleta albo wada, niekiedy zasługa, najczęściej tytuł lub majątek, który miał głowę, ręce i nogi i ubierał się więcej, albo mniej modnie”. Dlatego niezmiernie irytuje ją fakt, że Wokulski jest o tyle skomplikowany, że nie da się go opisać jednym słowem, czy też zdaniem. Mimo to dziewczynie podoba się fakt, że kupiec stara się o jej względy.
Niestety nawet cierpliwość i upór Stanisława nie dają rady w starciu z prawdą. A jest ona taka, iż największa pasja Izabeli to flirtowanie. W drodze do ciotki Hortensji kokietuje Starskiego w języku angielskim. Robi to otwarcie w obecności Wokulskiego, ponieważ nie ma świadomości, że ten zna ów język. Mężczyznę dopada wielkie rozczarowanie, czuje się zdruzgotany. Tamtego dnia widzi się z panną Izabelą po raz ostatni. Po tym, jak przez własną perfidię dziewczyna utraciła najbardziej oddanego adoratora popada w lekką apatię. Jeździ do starego zamku z Zasławiu, w którym spędzała miłe chwile z dawnym konkurentem. Nie zaprzestaje jednak flirtów, co przyczynia się do tego, że marszałek, który jest już jedynym mężczyzną starającym się o jej względy na poważnie, rezygnuje. A konsekwencją tego staje się śmierć pana Łęckiego. Ostatecznie dziewczyna postanawia wstąpić do klasztoru i to ostatnie, czego się o niej dowiadujemy z powieści.
Izabela Łęcka, jak wynika z przytoczonych przeze mnie powyżej przykładów, jest bohaterką, łagodnie mówiąc, kontrowersyjną. Niezaprzeczalnie cechuje się niebywałym intelektem i posiada wiele zalet, lecz zarazem uosabia wszelkie wady arystokracji. Stanowi typową femme fatele, jej próżność i duma, a także przekonanie o wyższości nad ludźmi bez tytułu doprowadziły do wielu nieszczęść. W tym do dwóch prób samobójczych Wokulskiego, niemal całkowitego zrujnowania rodziny, a także śmierci ojca. Moim zdaniem nie powinniśmy jednak zbyt surowo oceniać tej bohaterki. Wszelkie jej działania wynikały ze sposobu wychowania i środowiska w jakim żyła. Sądzę, że możemy się od Łęckiej sporo nauczyć. Przede wszystkim tego, że pogoń za majątkiem i wpływami nie prowadzi do niczego dobrego, a prawdziwego przyjaciela poznaje się w biedzie. Oraz tego, że kiedy upadamy powinniśmy potrafić się do tego przyznać i przyjąć pomoc. O ile szczęśliwsza byłaby opisana historia, gdyby Izabela nie unosiła się dumą, tylko pozwoliła Wokulskiemu się sobą zaopiekować? Z rozmów jakie przeprowadziłam z innymi czytelnikami „Lalki” wynika, że większość odbiera dziewczynę w sposób negatywny. Ja patrzę na sprawę z nieco innego punktu widzenia, uważam, że jest ona tylko zagubioną młodą dziewczyną, której nikt nie nauczył, na czym polega prawdziwe życie. Zachęcam więc Ciebie, drogi czytelniku mojej pracy, byś sięgając po powieść Bolesława Prusa po raz kolejny, przychylniejszym okiem spojrzał na zagubioną dziewczynę, która popełniła wiele błędów. Zapewniam, że warto.