Leila – G. G. Byron – Giaur

Leila była wielką miłość Giaura – tytułowego bohatera powieści poetyckiej George’a Gordona Byrona. Z pochodzenia Gruzinka. Mieszkała w haremie jako jedna z żon Hassana. To w konfrontacji z tymi dwiema postaciami uzewnętrzniają się wielkie namiętności Giaura – miłość do Leili i nienawiść do jej pana. Jedno z drugim nierozerwalnie się wiąże.
Leila przedstawiana przez narratora i zakochanego w niej młodzieńca jawi się jako postać na wskroś wyjątkowa. Jest kimś, dla kogo można poświęcić wszystko. Podobnie o niej myślał Hassan. Gruzińska piękność była z pewnością jedną z jego ulubieńcem. Jednak, gdy jej zdrada wychodzi na jaw, basza nie waha się nawet przez chwilę i postanawia ją zgładzić. Dura lex, sed lex. Twarde prawo, ale prawo. Karą za zdradę jest śmierć.
Po utopieniu pięknej dziewczyny Hassan targany jest potężnymi wyrzutami sumienia. Dlatego podjął próbę ucieczki z miejsca, które kojarzyło się mu z Leilą. Nie potrafi o niej zapomnieć. Powszechnie mówiono, że basza poszukuje nowej żony, która by zajęła miejsce niewiernej. Spotkanie Hassana z żądnym zemsty Giaurem było dla niego niczym wybawienie. Śmierć z ręki kochanka przyjmuje z chłodną głową – jako uwolnienie od tęsknoty i szansę na zbawienie, gdyż ginie niczym męczennik od ciosu zadanego przez niewiernego. Chociaż kobieta – obiekt westchnień Hassana i Giaura – nie jest scharakteryzowana wprost, to jednak fakt, że wciąż żyje w pamięci obu mężczyzn i obaj przeżywają katusze po jej śmierci, przemawia do wyobraźni czytelnika. Wniosek nasuwa się sam – Leila musiała być nieziemsko piękna, a jej walory duszy i umysłu były czymś niepowtarzalnym.
Jej uroda była odzwierciedleniem piękna duchowego. Tak o niej opowiadał narrator: „Oko jej czarne – i któż się ośmieli / Wzrok ten malować? – te oczy gazeli / Wielkie i słodkie, ciemne i błyszczące! / Dusza z nich mówi przez iskier tysiące […]”. Kolejne wersy przynoszą nowe obrazy. W każdym z nich Leila uwieczniona została jako nieziemska piękność, która ma długie niemal do ziemi włosy, jasną jak „śnieg w górach” cerę i zgrabne ruchy przypominające te wykonywane przez pływające łabędzie.
Czymś, co ją wyróżnia,