Lulek Antoni – S. Żeromski – Przedwiośnie

"; ł, przedstawiał państwo w złym świetle. Nieustannie mówił o jego wadach, pomijając liczne zalety. Chciał, aby inni również je znienawidzili.
Lulka można uznać za czarny charakter w powieści. Był jednym z przedstawicieli trzech dróg rozwojowych II Rzeczypospolitej, ale jego celem nie było odrodzenie się państwa zniszczonego przez lata wojny, strachu, niewoli i ubóstwa. Chciał je za wszelką cenę zniszczyć i wytrwale przekonywał innych do tego, że kraj jest zły. Nie szanował zdania pozostałych, ponieważ chciał je zmienić i przeciągnąć człowieka na swoją stronę. Nie wykluczał manipulowania, które mogło mu bardzo pomóc. Często używał go względem innych. Nie odróżniał dobra od zła oraz tego, że ludzi w taki sposób traktować po prostu nie można. Żywił głęboką nienawiść, a szczęście przynosiło mu tylko to, co w innych budziło niepokój. Kiedy inni smucili się, on się radował. Złą osobę czynią z niego jego poglądy. Bez dążenia do nich mógłby być kimś dobrym. Na przykład, kiedy pożyczał pieniądze, to wykazywał się uczciwością, ponieważ zawsze je oddawał i nigdy nie spóźniał się ze spłatą. W tej kwestii można mu było ufać. Bohater prawdopodobnie nie zdawał sobie po prostu sprawy z tego, co głosił. Nigdy tak naprawdę nie miał okazji doświadczenia rewolucji na własnej skórze. Nie wiedział, że przynosi ona jedynie śmierć i cierpienie. Gdyby miał szansę przeżyć coś podobnego, to jego postawa mogłaby ulec zmianie, tak jak Baryki, który również z początku wywierał na czytelniku negatywne wrażenie.