Paweł Z Tarsu – H. Sienkiewicz – Quo vadis

"; iększe prawa.
Szedł z oddziałem pretorianów na miejsce skazania tak długo, że po dotarciu do celu zapadła ciemna noc. Podczas tej długiej wędrówki, apostoł rozmyślał nad dobrymi uczynkami jakie uczynił. Dumał nad założonymi przez niego kościołami, chrześcijańskimi gminami, nawróconymi osobami i o samych wyznawcach Chrystusa. Na miejscu skazania zarzucił sobie na ramię zasłonę podarowaną mu przez znajomą kobietę. Następnie zawiązał nią oczy i umarł ukrzyżowany na krzyżu.
Paweł z Tarsu należał do świata chrześcijan, który był nową wiarą istniejącą od niedawna. Głównymi wyznawcami Chrystusa byli ubodzy oraz również niewolnicy. W utworze charakterystycznymi reprezentantami tej wiary to między innymi: Ursus, Ligia, Glaukos, apostołowie Piotr i Paweł. Chrześcijanie byli zmuszeni do ukrywania się w Zatybrzu i nocą udawać się na zgromadzenia do domów modlitw z obawy przed prześladowaniami.
Dotąd panował w Rzymie szczególnie poganizm, który charakteryzował się głównie chciwością, bezwzględnością oraz zamiłowaniem do przepychu. Chrześcijańskie cechy były odwrotnością tych wartości – wyznawcy odznaczali się altruizmem, pokorą i uczciwością. Szanowali innych, wyznawali zasadę, że bliźniego należy traktować jak siebie samego. Kierowali się w życiu miłością i prawdomównością. Potrafili przebaczyć innym, nawet najgorszym zbrodniarzom.
Paweł z Tarsu był pozytywną postacią. Odegrał ważną rolę w utworze jako głosiciel nauk Chrystusa. Był pokornym, miłosiernym starcem. Był częściowo odpowiedzialny za wewnętrzną przemianę Marka Winicjusza i nieznacznie Chilona Chilonidesa. Z młodym pretorianinem rozmawiał o chrześcijaństwie oraz pouczał go. Mimo prześladowań na wyznawcach Chrystusa jakich się w przeszłości dopuszczał, apostoł gorliwe szerzył naukę Chrystusa niemalże po całym świecie. Zginął męczeńską śmiercią na krzyżu. Bohater był przykładem człowieka, który po nawróceniu się, stał się zagorzałym, dobrotliwym głosicielem chrześcijaństwa.