Pielgrzym – A. Mickiewicz – Sonety krymskie

"; koju. Mimo zachwycających widoków, które rozpościerają się wokół, podmiot liryczny długo nie potrafi się prawdziwie radować, a nawet zaznać spokoju.Ciągle wzrok ucieka mu w stronę „dalekich okolic”, które symbolizują ojczyznę podmiotu lirycznego. Nieustannie myśli o niej jako o krainie urodzaju, ujmujących krajobrazów i nieskazitelnego nieba. Zachowania Pielgrzyma, który ujawnia się także w innych utworach cyklu, są irracjonalne. Nasłuchuje głosu z Litwy, który wzywałby go do powrotu. Słuch wytęża do tego stopnia, że odbiera każdy szelest, każdy dźwięk przyrody. A gdy na morzu szaleje burza, nie potrafi odczuwać lęku. Z zazdrością patrzy na tych, którzy targani są namiętnościami – żegnają się z bliskimi, modlą się o rychły ratunek i rzewnie płaczą. On – bezbronny tułacz – cierpi z powodu osamotnienia i braku miejsca, które mógłby nazwać prawdziwym domem. Brak ludzkich reakcji stawia go poza wspólnotą i skazuje na odtrącenie.Przeszywający smutek nie pozbawia go jednak wrażliwości na piękno. Podziwia krymskie krajobrazy, zachwyca się nimi, ale nie może się uwolnić jednocześnie od dręczących wspomnień. Nazywa je „hydrami pamiątek”, a nadziei na ukojenie upatruje w niepamięci.Pielgrzym z „Sonetów krymskich” jest bohaterem typowym dla epoki romantyzmu. Oprócz wrażliwości oraz poczucia niezrozumienia i odrzucenia cechuje go także zmienność. Na oczach czytelnika staje się dojrzalszy. Samotność pozwoliła mu na poznanie samego siebie. Stało się tak dzięki temu, że wędrówka toczyła się w dwóch płaszczyznach – zewnętrznej (po Krymie) i wewnętrznej – w głąb siebie. Początkowo pogrążony w smutku, później zyskuje wewnętrzny spokój. Postawy tej możemy się doszukać w „Ajudah”, ostatnim sonecie cyklu. Okazuje się, że pielgrzymka spełniła swoją funkcję. Wędrowiec dzięki niej zrozumiał, że tęsknota jest nie tylko siłą niszczącą, ale także twórczą inspiracją.