Radziwiłł Janusz – H. Sienkiewicz – Potop

Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij Player materiału wideo na temat: Radziwiłł Janusz – H. Sienkiewicz – Potop, kliknij aby zobaczyć materiał i ucz się szybciej!
Opiekun merytoryczny: Marek Lepczak
Czytaj więcej

Janusz Radziwiłł jest ważnym bohaterem „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Sprawował urząd hetmana wielkiego koronnego oraz wojewody wileńskiego. Miał ponad czterdzieści lat. Jego budowa mogła przerażać i wzbudzać respekt u innych. Był barczysty, umięśniony, potężny. Nosił polski, bogaty strój spięty drogimi agrafami. Jego twarz także była duża, ale przyozdobiona wyrazem powagi, dostojności i pychy. Wąsy opadały ku dołowi, nadając smutny, ale majestatyczny charakter. Marszczył brwi, gdy się nad czymś głęboko zastanawiał lub, kiedy przepełniał go gniew. Mężczyzna brał kiedyś udział w walkach z Kozakami, gdzie wsławił się bohaterstwem, odwagą i niezłomnością. Był dobrym wojownikiem, którego cenili jego przyjaciele i rodacy. Dzięki temu cieszył się ogólną sławą i autorytetem. Bohater zboczył z dawnej drogi, wyparł się własnego kraju i sprzymierzył się ze Szwedami. Stał się zdrajcom dla narodu. Podpisał z nimi układ w Kiejdanach na mocy, którego Wielkopolska i Litwa przeszły pod protekcję szwedzką, a Karol Gustaw został nowym królem. Bohater zaprosił swoich przyjaciół do siebie, którzy z radością przyjechali, aby z tak znamienitym człowiekiem, walczyć w obronie Rzeczpospolitej. Jak się okazało, przybyli goście sprawili mu wiele problemów. Januszowi nie podobało się rządzenie Zagłoby w jego majętności, ponieważ to on musiał mieć zawsze pełnię władzy i całkowitą kontrolę. Pokazuje tym samym swój despotyzm i autokratyzm. Niejednokrotnie mówił, że chce korony. Swoją kłamliwość potwierdzał wznosząc toast na uczcie „Vivat Carolus Gustavus rex”, który nie spotyka się z taką aprobatą, jakiej oczekiwał. Momentalnie pokazuje swoje władcze pobudki, które ukazują się w złowrogim wyrazie twarzy. Mężczyzna jest bardzo dwulicowy i fałszywy. Widać to w jego zachowaniu, stosunku do Szwedów czy Kmicica. Zapewnia Andrzeja, że sprzymierzył się z wrogiem dla dobra kraju. Twierdził, że ojczyzna podupadnie, a on, jako jej wybawca, wyzwoli ją później z niewoli. Pokazuje, że jego mniemanie o s

Sprawdź również:

Dodaj komentarz jako pierwszy!