Rózia – A. Mickiewicz – II cz. Dziadów

Rózia była główną bohaterką części II „Dziadów” Adama Mickiewicza. Pojawiła się wraz z Józiem w pierwszej kolejności jako duchy lekkie.

Aby przywołać pierwszą grupę duchów, Guślarz musiał zapalić garść kądzieli (lnu lub konopi). Były to istoty, które nie zaznały smutku i żadnych trosk za życia. Grupę tych duchów reprezentuje dwójka dzieci – Józio Rózia. Pojawiają się pod sklepieniem kaplicy jako aniołki. Odziane są w stroje utkane promieniami słonecznymi i na ramionach posiadają skrzydła podobne do motylich. Przy każdym ich kroku towarzyszy wyrastająca trawka, a pod dotknięciem rączek rozkwitają kwiaty. Żyjąc na Ziemi wiodły beztroskie, szczęśliwe życie, były kochane i rozpieszczane przez ich matkę. Chłopiec spędzał cały swój czas na śpiewaniu i bieganiu, zrywał również wszelakie kwiaty dla siostrzyczki. Natomiast Rózia jedynie bawiła się swoimi lalkami. Po śmierci nie mogą zaznać pełni szczęścia w niebie, ponieważ nie zaznały w życiu żadnego cierpienia i trosk. Z tego też powodu są nieszczęśliwe. Opowiadają, że teraz także mogą czynić, co tylko zapragną i mają wszystkiego pod dostatkiem. Jednakże żalą się, że są zasmucone, mimo iż, posiadają tak wiele dobrobytu, ponieważ nie mogą dostać się do upragnionego nieba.

Aby się tam znaleźć, duszki nie potrzebują oferowanych przez Guślarza słodyczy i owoców, ponieważ właśnie przez nadmiar słodyczy i beztroski na ziemi są teraz nieszczęśliwe. Jedynie proszą o dwa ziarenka gorczycy, które będąc dla nich syntezą ziemskich cierpienia, kłopotów i tros