Więźniarka – Z. Nałkowska – Medaliony – Wiza

"; biety muszą stać na wizie i jak oprawcy traktują ich przedmiotowi. Mówi to z pozycji obserwatorki, mimo że dzieliła z innymi więźniarkami ten los. Wygląda na to, że nie chciała, aby ktoś jej współczuł.Jej noga źle się zrosła i musiała iść na operację. To również nie było dla niej najważniejsze. Myślała o tym, że najpierw chce zobaczyć Gdańsk i morze, a także odwiedzić koleżankę z obozu, która znajduje się w Poznaniu. Uważała, że będzie mogła jej pomóc w jakiejś sprawie. Dopiero po zrobieniu tych rzeczy będzie myślała o operacji.Bohaterka tego opowiadania to osoba dobra, pełna miłości, która docenia każdą chwilę życia. Nie była w stanie nienawidzić ludzi, którzy zgotowali jej ten straszny los. Postrzegała ich tak samo, jak więźniarki, które stały na wizie. Nie patrzyła na nich z pogardą. Każdy był dla niej tylko człowiekiem. Nie była w stanie nikogo potępić.Opowiada również, jak raz z koleżanką znalazły gniazdo myszy w ziemniakach. Nie pozwoliła znajomej dać tych zwierzątek kotu. Zaczęła sobie wyobrażać, jak kot będzie jadł te myszy. Później porównała tę sytuację do gestapowca, w którym wzbiera się podobna ciekawość. Brzmi to, jak wytłumaczenie dla nich.Kobieta stała się również człowiekiem wielkiej wiary. Na początku wojny stała się katoliczką. Przy życiu trzymała ją myśl, że wiara pomoże jej przetrwać trudne czasy. Wciąż w tym pokładała nadzieję. Nie zwątpiła w swoją wiarę i być może to ona sprawiła, że kochała każdego człowieka. Być może wiedziała, że osądzić ich może tylko Bóg, a jej samej nie przysługuje to prawo.