Zbójcy – A. Mickiewicz – Powrót taty

"; premedytacją. Do napadu na karawanę kupiecką przygotowywali się od dawna. Zbójcy są wyrachowani. W ich mniemaniu liczy się tylko zysk. Krzywda ludzka nie robi na nich żadnego wrażenia. Jest tak do czasu, aż zobaczyli modlące się dzieci. W miejsce nieczułości nagle pojawiły się wyrzuty sumienia i poczucie wstydu.
Nawet siejące postrach jednostki, gdzieś pod maską nieprzejednanego zbrodniarza, skrywać mogą ludzkie odruchy. Herszt, nie kryjąc wzruszenia, przyznał, że widok modlących dzieci tak go rozczulił, że postanowił wszystkim zwrócić wolność. Scena przypomniała mu, że i on ma do kogo wracać, bo czekają na niego żona i syn. Dom rodzinny – nawet dla niego – jest ostoją spokoju i bezpieczeństwa. Najstarszy zbój wykazał się empatią – wczuł się w sytuację napadniętego nieszczęśnika i oczyma wyobraźni zobaczył rozpacz dzieci po stracie ojca. Jego wspólnicy są wobec niego ulegli. Zgadzają się z nim i bez mrugnięcia okiem wykonują jego rozkazy.
Na szczęście, wszystko dobrze się skończyło. Herszt bandy nie okazał się typowym czarnym charakterem. Słowa modlitwy padające z ust tęskniących za ojcem dzieci doprowadzają do jego metamorfozy. Z chciwego, nieobliczalnego i agresywnego mężczyzny wyłania się ktoś zdolny do odczuwania współczucia i litości.
Przemiana drastyczna, ale z punktu widzenia psychologii, mało prawdopodobna. Historia została jednak opowiedziana z perspektywy dziecka. Takie iście baśniowe spojrzenie pozwala wierzyć, że nawet najbardziej zgorzkniały złoczyńca może się zmienić. I to w mgnieniu oka. Pokora, wiara i dobro zyskują niezwykłą moc. Prawdziwa miłość i szczera modlitwa potrafią rozmiękczyć nawet najtwardsze serca. Wszak powszechnie wiadomo, że wiara czyni cuda.