Leżący, Leżeć – kopać leżącego

Język polski zaczął się kształtować w X wieku, a więc liczy już ponad tysiąc lat. Nasza mowa ulegała zmianom. Gdyby istniał wehikuł czasu, to nie zrozumielibyśmy ludzi żyjących kilkaset lat temu – spora część używanych wtedy słów zostawała wypierana przez inne wyrazy, aż stały się archaizmami. Być może tak samo działo się z przysłowiami. Pierwsze z nich powstały w XVII wieku, i z pewnością choćby jedno z nich nie dotarło do czasów nam współczesnych. Gdy roślina nie dostaje wody, obumiera. To samo jest z każdą gałęzią języka: niezadbane umiera. Dlatego tutaj przedstawię jedno przysłowie i postaram Ci się je jak najlepiej przyswoić. Chodzi mi o związek frazeologiczny „kopać leżącego”. To bardzo zwięzła i krótka kompozycja słów. „Kopać” to uderzać w coś lub kogoś nogą. „Leżący” to osoba znajdująca się w pozycji leżącej, ktoś, kto leży. Tutaj chodzi o to, że ktoś kopie kogoś, kto już doznał jakichś krzywd – dlatego leży. A więc „kopać leżącego” znaczy tyle, co „pogarszać sytuację kogoś, kto już jest w złej”, „czynić szkody osobie już pokrzywdzonej”. Ważne są również zastosowania, dlatego poniżej przedstawię parę zdań z użyciem frazeologizmu „kopać leżącego”.
1. Dokopałem niechcący leżącego – Piotra. Pogorszyłem jego złą życiową sytuację. Muszę coś z tym teraz zrobić…
2. – Zawsze trzeba okazywać pomoc potrzebującym i nie pogrążać pogrążonych. Nie należy kopać leżącego z własnej woli, tylko podawać mu dłoń – głosił ksiądz proboszcz na kazaniu.

Dziękuję Ci za przeczytanie mojej pracy i zachęcam do przeczytania innych.

Sprawdź również:

• Bumerang – wracać (powracać) jak bumerang
• As – mieć (trzymać) asa (atut) w rękawie
• Amaltea – róg Amaltei
• Baczność – mieć się na baczności
• Bank – mieć coś jak w banku
• Buzia – trzymać buzię na kłódkę
• Adam – w stroju Adama (adamowym)
• Alfa – być alfą i omegą
• Amen – jak amen w pacierzu
• Chmury – chodzić z głową w chmurach

Dodaj komentarz jako pierwszy!