Alfabet morse’a
Alfabet Morse’a
Inaczej nazywamy kodem Morse’a to stworzony przez Samuela Morse’a oraz Alfered Vaila w 1838 roku, sposób reprezentacji alfabetu, cyfr i znaków specjalnych za pomocą dźwięków, błysków światła, impulsów elektrycznych albo znaków, nazywanych kropki i kreski.
Wszystkie znaki a tym alfabecie są reprezentowane przez serie sygnałów, składających się z krótkich kropek oraz długich kresek. Kreska powinna trwać minimum trzy czasy trwania kropki.
Odstępny pomiędzy określonymi znakami muszą mieć odpowiednią długość:
• Pomiędzy elementami znaku – jedna kropka
• Pomiędzy poszczególnymi znakami – trzy kropki
• Pomiędzy grupami znaków, czyli słowami – siedem kropek.
Odmiana rzeczownika:
Liczba pojedyncza
Mianownik (Kto? Co? Jest) alfabet Morse’a
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) alfabetu Morse’a
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) alfabetowi Morse’a
Biernik (Kogo? Co? Widzę) alfabet Morse’a
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z alfabetem Morse’a
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o alfabecie Morse’a
Wołacz (O!… witaj!) alfabecie Morse’a
Liczba mnoga
Mianownik (Kto? Co? Jest) alfabety Morse’a
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) alfabetów Morse’a
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) alfabetom Morse’a
Biernik (Kogo? Co? Widzę) alfabety Morse’a
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z alfabetami Morse’a
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o alfabetach Morse’a
Wołacz (O!… witajcie!) alfabety Morse’a
Na początku Morse stworzył swój kod i zamierzał wykorzystać go w telegrafia elektrycznym na początku lat 40. XIX wieku. Jednak od 1890 ten system znaków był już szeroko wykorzystywany w telekomunikacji radiowej. W pierwszej połowie XIX stulecia praktycznie cała szybka, międzynarodowa korespondencja była przeprowadzana z pomocą wynalazku Morse’a. Używano do tego linii telegraficznych, podwodnych kabli, a nawet obwodów radiowych.
Obecnie kod ten jest najczęściej używany przez osoby, które amatorsko zajmują się radiotechniką i samemu budują urządzenia radiowe oraz posługują się nimi, chociaż jego znajomość nie jest wymagana na licencję krótkofalarską w większości państw. W dzisiejszych czasach alfabet ten nazywa się międzynarodowym kodem radiowym, głównie dlatego, iż ten stosowany obecnie znacznie różni się od tego wymyślonego przez Samuela Morse. Te poprawki miały zwiększyć przydatność w obecnej komunikacji. Piloci samolotów oraz kontrolerzy lotu są profesjonalnie zaznajomieni z kodem Morse’a. Urządzenia radionawigacyjne, nieustannie wysyłają swoje identyfikatory właśnie za pomocą zmodyfikowanego alfabetu Morse’a.
Zaprojektowanie kodu Morse’a miało polegać na tym, aby każdy człowiek, który nie posiada specjalnego urządzenia, będzie go w stanie zrozumieć. W awaryjnej sytuacji kod ten może być łatwo nadany poprzez prowizorycznych środków. To powoduje, że alfabet ten jest wszechstronny oraz uniwersalny.
Międzynarodowy kod Morse’a, jak już wspomniałam, najczęściej stosowany jest wśród radioamatorów. Najlepsi z zakresu krótkofalarstwa używali tylko kodu Morse’a, ponieważ nadajnikoodbiorniki, które umożliwiały na transmisję głosu, nie były używane aż do 1920 roku. Od 2003 roku Międzynarodowy Związek Telekomunikacji (ITU) wymagał by egzamin ze znajomości tego kodu, wchodził w skład egzaminu na licencję krótkofalową. Światowa Konferencja Radiokomunikacji uznała jednak, że znajomość kodu Morse’a powinna być opcjonalna i tak się stało. W wielu krajach także w Polsce znajomość ta nie jest wymagana podczas egzaminu na licencję krótkofalową.
Szybkość kodu Morse’a mierzy się w grupach na minutę lub słowach na minutę (snm/wpm). Doświadczeni operatorzy są w stanie zrozumieć nadawany kod z prędkością, która przekracza 40 snm. W konkursie z 1939 roku Ted R. McElroy ustanowił rekord, jego prędkość w odbiorze kodu wynosiła 75,2 snm. Natomiast rekord nadawania kody przez klucz sztorcowy, wynosi 35 snm i został ustanowiony przez Harry’ego Turnera.
Istnieją dwie najbardziej popularne metody do nauki alfabetu Morse’a:
• Metoda Farnswortha, polega na nauce zredukowanej szybkości, jednakże zachowany jest oryginalny czas wybrzmiewania znaku, lecz wydłuża się odstęp pomiędzy znakami. Osoba od razu słyszy prawidłową melodię znaku, a nieproporcjonalne i przesadnie wydłużone odstępy, pozwalają umysłowi na zaznajomienie się z melodią i automatycznie go rozpoznawać.
• Metoda Kocha, początkowo słucha się tylko dwóch znaków, a gdy osoba ucząca zauważa różnice pomiędzy niby i jest w stanie zanotować je w 90% poprawnie, dodaje się kolejny znak.
Kod Morse’a można także sygnalizować za pomocą rąk:
• Uniesienie ramion prosto do góry – kropka
• Uniesienie ramion poziomo na boki – kreska
• Ramiona skrzyżowane na piersi – rozdzielenie znaków
• Ramiona rozłożone ukosem w dół – rozdzielenie słów
• Okręgi ramionami rozłożonymi ukosem w górę – pomyłka, prośba o powtórzenie.
Przykłady:
Znak SOS składa się z trzech krótkich, trzech długich i ponownie trzech krótkich sygnałów: ••• ——— •••
Wiedziałeś, że alfabet Morse’a powstał w 1838 roku?
Kodu Morse’a można użyć nawet za pomocą nieprofesjonalnych przedmiotów.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!