Baśń
Baśń – fantastyczna, niedługa opowieść, która zawiera elementy folkloru. Baśń zawiera mądrość, którą nazywa się puentą lub morałem.
Jakie są synonimy tego słowa? Baśń można inaczej nazwać historyjką, opowieścią, podaniem ludowym, bajką oraz bajeczką, fantazją i opowiastką.
Jak odmienić przez przypadki?
Mianownik – baśń/ baśnie
Dopełniacz – baśni/ baśni
Celownik – baśni/ baśniowy
Biernik – baśń/ baśnie; baśni
Narzędnik – baśnią/ baśniami
Miejscownik – baśni/ baśniach
Wołacz – baśni/ baśnie; baśni
Przykłady zdań:Czy znasz baśń pt. „Piękna i bestia”?
Chętnie czytam podania ludowe, sprawia mi to przyjemność.
Z baśni wynika morał, który pełni funkcję nauczki.
Baśń charakteryzuje się elementami fantastycznymi, stąd wiedźma w „Jasiu i Małgosi”, gadający kot w „Kocie w butach”, czy wróżki, który przynoszą ze sobą rozmaite dary w baśni „Śpiąca królewna”. Wydarzanie realistyczne są zręcznie połączone z wydarzeniami fantastycznymi, czas i miejsce wydarzeń jest nieokreślone. Nie doczekamy się także złego zakończenia, ponieważ jest ono najczęściej szczęśliwie, a tekst zawiera szereg nauczek. Zdarza się, że autor również nie jest znany, ponieważ opowiastki modyfikowano na przestrzeni lat, zresztą przekazywano je ustanie, co samo z siebie ciągle zmieniało opowieści. Często w tekście przewija się jedna postać, która zdobyła wielką wiedzę, przez co jest w stanie doradzać innym postaciom. Baśnie są zwięzłe, ale także uniwersalne dla wielu regionów i ludzi. Ważną rolę odgrywa przyroda, która zwykle ma cechy ludzkie, przykładowo drzewa i zwierzęta przemawiają ludzkim głosem oraz okazują emocje.
Baśnie także pomagają najmłodszym zrozumieć świat, który dopiero poznają i wspomagają naukę dobrych wzorców. Uczą dziecko odróżniać dobro od zła i zachęcają, aby zachowywać się w sposób sprawiedliwy i nieszkodzący innym osobom.
Jeśli mowa o baśniach, to należy wspomnieć o najpopularniejszych autorach. Hans Christian Andersen, to nazwisko, które na pewno każdy zna, ponieważ to on tworzył popularne duńskie baśnie. Odnaleziono pismo, które prawdopodobnie jest pierwszą fantazją Andersena, nosi tytuł „świeca łojowa” i pochodzi z 1823 roku. Mężczyzna postanowił zadedykować tekst wdowie po pastorze, a pisząc ją miał niespełna osiemnaście lat. Przyszedł na świat jako syn ubogiego szewca, a pośmiertnie stał się prawdziwą legendą. Pierwszy zbiór baśni skierowanych do dzieci wydano w 1835 roku. Andersen korzystał z motywów baśni, jakie opowiadała mu jego ukochana babcia, która go wprowadziła w świat fantastyki. Mężczyzna napisał naprawdę wiele tekstów, choć nie wszystkie są znane przeciętnemu Kowalskiemu, prym wiodą te bardziej znane baśnie, których ciągle powstają nowe ekranizacje z coraz lepszymi obsadami. Z mniej znanych bajeczek przykładowo napisał: „Ogrodnik i jego chlebodawcy”, „Sznur pereł”, „Syn dozorcy”, „Głębia dzwonu”, czy „Stary nagrobek”. Z bardziej znanych możemy przeczytać „Nowe szaty cesarza”, „Dzielny ołowiany żołnierz”, „Brzydkie kaczątko”, „Calineczka”, „Choinka” oraz „Dziewczynka z zapałkami”.
W Polsce także mamy baśniopisarza, jest nim Bolesław Prus, który napisał „Sobotnią Górę”, Kwiat paproci”. Mężczyzna jest polską dumą, jego teksty stanowią jedne z najlepszych polskich tekstów literackich. Napisał także wiele lektur, które omawia się w szkołach, w tym „Katarynkę” lub „Antka”.
Warto zauważyć, że baśnie stanowią pudełko, dzieci oglądają kolorowe opakowanie, a dorośli mogą zajrzeć, co jest w pudełku. Pomimo pięknych królewien, fascynujących wróżek, ciekawskich i rozmownych zwierząt, a nawet przemawiających drzew, dobrze jest pamiętać, że teksty te poruszają zwykle problemy życia codziennego, dlatego należy czytać ze zrozumieniem. W baśniach poruszane są problemy niesprawiedliwości, lenistwa, skrajnego skąpstwa, nieszczerości, znęcania się nad słabszymi oraz naprawdę wiele innych, co może doprowadzić do zastanowienia się nad swoim życiem i doprowadzenia do ustalenia priorytetów, ponieważ bajki nawet takie sprawy poruszają. Baśnie nierzadko ukazują konsekwencje niewłaściwych wyborów.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!