Deadline

Tak sobie myślę, że życie bez tych uciążliwych deadline’ów musi być po prostu spokojne i piękne…

Niektóre angielskie słowa po prostu przyjęły się w języku polskim i są używane na co dzień, bo ciężko znaleźć jakiś polski odpowiednik, który będzie tak chwytliwy, jak na przykład słowo „deadline”.

Deadline’y śnią mi się ostatnio po nocach, bo bardzo obawiam się, że przeoczę jakiś termin i później będę miała z tego powodu bardzo poważne konsekwencje.

Współcześnie ludzie potrafię stresować się wszystkim – wystąpienie publiczne, deadline w pracy, korek w drodze do domu, natrętny nadawca e-maili, który wysyła po kilkanaście wiadomości reklamowych dziennie.

Chciałabym być jak Marta, która nawet gdy widzi, że zbliża się deadline, nie panikuje, lecz daje z siebie wszystko i aż do ostatniej chwili jest opanowana i trzeźwo myśląca.

Kiedy wiem, że mogę nie wyrobić się na czas, bardzo się martwię, bo naprawdę nie chciałabym musieć się tłumaczyć przełożonemu z przekroczenia deadline’u, nawet jeśli byłoby to tylko kilka godzin opóźnienia.

Zupełnie zapomniałam o tym, że do wczoraj był deadline na wykonanie tego eseju i obudziłam się w środku nocy z przerażeniem, że przecież nie zdążyłam wysłać swojej pracy do prowadzącego zajęcia, a co więcej, nie jest ona nawet w połowie skończona.

O ile w szkole podstawowej najgorszą rzeczą do usłyszenia od nauczyciela była „praca domowa”, tak teraz, gdy słyszę od szefa „deadline” uważam, że ta praca domowa to nie była w sumie aż taka zła.

To nie tak, że wszystko jest albo dobre albo złe – są również te dobre aspekty deadline’ów, na przykład takie, że dzięki nim cała firma wykonuje jakieś zadanie w odpowiednim czasie, wiadomo, jakie są priorytety i czym się zajmować.

Kiedy w rozmowie telefonicznej powiedziałam babci, że nie radzę sobie już z deadline’ami w pracy, nie zrozumiała, o co mi chodzi – nawet nie pomyślałam, że może nie znać tego słowa, bo przecież wśród moich znajomych i kolegów z pracy każdy się nim posługuje, więc brałam za oczywistość, że każdy musi je znać.