Demokracja

Demokracja stanowi formę ustroju politycznego, w którym władzę sprawują obywatele. Początków demokracji można się doszukiwać w starożytnych Atenach. Jednym z propagatorów tego kierunku był Perykles. W Atenach władza należała do ludu, mężczyźni po ukończeniu 18. roku życia mieli prawa polityczne. Organami władzy były Zgromadzenie Ludowe oraz Rada Pięciuset. Osoby obecne podczas zgromadzenia były twórcami prawa. Do zasad ateńskiej demokracji należały: wolość, równość wobec prawa, prawo do przemówień, dostępności do urzędów, praworządność. Również w starożytnym Rzymie można doszukać się korzeni demokracji. W VI w.p.n.e. władzę w Rzymie objął lud – w ten sposób doprowadzając do powstania republiki. W rzymskiej republice społeczeństwo dzieliło się na dwie grupy: patrycjuszy i plebejuszy. Pierwsza grupa cieszyła się większymi przywilejami. Posiadali on prawa polityczne, mogli wstępować do wojska, płacili podatki. Przedstawiciele drugiej grupy nie posiadali praw politycznych, jednak cieszyli się wolością. Ich reprezentantem był trybun ludowy, który starał się dbać o ich interesy. W nadzwyczajnych sytuacjach powoływano dyktatora, który rządził państwem i armią. W Anglii w XVII wieku przyznano parlamentowi wiele uprawnień do reprezentowania społeczeństwa. W okresie rewolucji angielskiej powstawały partie polityczne, które w XIX wieku miały już masowy charakter. We Francji w XVIII wieku uchwalono Deklarację Praw Człowieka i Obywatela, w której znalazły się gwarancje podstawowych praw. W 1787 roku w USA została uchwalona pierwsza konstytucja, w której zostały zawarte informacje na temat podziału władzy na wykonawczą oraz ustawodawczą. Jan Jakub Rousseau był twórcą nowych koncepcji społeczno – politycznych. W „Rozprawie o nierówności” Jan Jakub Rousseau stwierdził, ze ideałem jest prawowity rząd społeczeństw, do którego należy dążyć stopniowo. Wzorem organizacji społecznej jest umowa społeczna. Przesłanką umowy społecznej jest brak podziału na rządzących i rządzonych. Władzą suwerenną jest lud rozumiany, jako ogół członków wspólnoty. Każdy z członków społeczności jest zarazem zwierzchnikiem i poddanym, podmiotem i przedmiotem prawa. Taki charakter stosunków społecznych zapewnia równość