Dysleksja
Dysleksja
Słowo dysleksja pochodzi od przedrostka dys–, który oznacza brak lub niemożność i tematu lego, w znaczeniu czytam (lexis z łaciny mowa). Termin ten używany jest w Polsce od 1959 roku.
Odmiana rzeczownika:
Liczba pojedyncza
Mianownik (Kto? Co? Jest) dysleksja
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) dysleksji
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) dysleksji
Biernik (Kogo? Co? Widzę) dysleksję
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z dysleksją
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o dysleksji
Wołacz (O!… witaj!) dysleksjo
Liczba mnoga
Mianownik (Kto? Co? Jest) dysleksje
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) dysleksji
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) dysleksjom
Biernik (Kogo? Co? Widzę) dysleksje
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z dysleksjami
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o dysleksjach
Wołacz (O!… witajcie!) dysleksje
Dysleksja to inaczej aleksja.
Jest to specyficzna trudność w nauce czytania, pisania, liczenia przy przeciętnych zdolnościach intelektualnych. Utrzymują się one mimo stosowania takich samych metod edukacyjnych, terapeutycznych jak inne dzieci. Zaburzenie diagnozuje się kiedy problemy ze swobodnym nabywaniem umiejętności szkolnych nie są wywołane przez niepełnosprawność intelektualną, inteligencję niższą niż przeciętna, zaniedbaniami środowiskowymi lub wadami zmysłów.
Niektóre z pierwszych objawów mogą być widoczne już w wieku niemowlęcym. Najczęściej jednak dysleksję diagnozuje się w trzeciej, czwartej klasie szkoły podstawowej. Przyczyny zaburzenia są bardzo złożone, jednak najczęściej są to mikrouszkodzenia w mózgu i dziedziczenie predyspozycji. Jeżeli od pierwszych lat szkolnych nie podejmowane są działania terapeutyczne, bardzo często prowadzi to do utrzymywania się trudności szkolnych, a czasami nawet i zaburzeń emocjonalnych. Przy odpowiedniej terapii objawy zaburzenia można złagodzić, tak by były prawie nieodczuwalne.
Dysleksja jest najczęściej obserwowanym zaburzeniem rozwoju poznawczego u dzieci. Dotyczy to nawet 12 procent uczniów polskich szkół, a 3 albo nawet i 4 procent to przypadki trudne. Powszechnie uważa się, iż jest to tylko przestawianie liter, mylenie końcówek słów albo popełnianie błędów ortograficznych. Te umiejętności nie jest typowa tylko dla dyslektyków. Liczba przyswajanych jednostek dźwięku, które tworzą mowę, jest skorelowana z zapadalnością na dysleksję. Potwierdza to, że może być to zaburzenie związane z mową.
W wąskim znaczeniu dysleksja tylko trudności w czytaniu jednakże w szerszym rozumieniu jest to też na przykład problem z nauką pisania, jak i nauce czytania.
Często wskazuje się na to, że zakłócenia pracy ośrodkowego układu nerwowego mogą być spowodowane mikrouszkodzeniami mózgu w trakcie ciąży lub porodu. Znaczenia ma także genetyka, szczególnie u płci męskiej. W rodzinie, w której występowały takie problemy, prawdopodobieństwo dysleksji jest większe.
Objawami dysleksji są:
• Bardzo wolne albo bardzo szybkie czytanie
• Nie rozumienie tekstu czytanego po cichu
• Niestaranne pismo, powolne pisanie, poziom graficzny pisma obniżony w stosunku do wieku.
• Problemy z przepisywaniem tekstów i samodzielnym pisaniu
• Trudności z odróżnianiem podobnych liter
• Powtarzające się błędy ortograficzne i interpunkcyjne
• Mylenie kierunków
• Mylenie końcówek lub ich pomijanie
• Trudności z podziałem na głoski i sylaby
• Zaburzenia koncentracji, uwagi i pamięci
Istnieją cztery główne zaburzenia, które posiadają dzieci:
• Dysleksja – wolne i niepłynne czytanie
• Dysortografia – brak umiejętności opanowania zasad gramatycznych i interpunkcyjnych
• Dysgrafia – nieczytelne pisanie
• Dyskalkulia – trudność z opanowaniem wiedzy matematycznej
Dysleksja u osób dorosłych to o wiele większy problem. Dorośli, którzy chcą pracować, muszą wykazywać się umiejętnością prawidłowego pisania i czytania. Zmaganie się z takimi zburzeniami prowadzi do niskiej samooceny, niemożności zdobycia stałej pracy, wycofania się z życia społecznego, a nawet zaburzeń nerwicowych. Wiele osób okrywa te problemy, gdyż się tego wstydzą.
Dysleksję można i należy leczyć. Chodząc na terapie, zaburzenie nie powinno w przyszłości być aż tak dokuczliwe. Opiera się ona przede wszystkim na żmudnej pracy z wykorzystaniem pomocy edukacyjnej. W przypadku dzieci ważna jest postawa i rola rodziców, którzy powinni wspierać i pomagać swojemu potomkowi.
Przykłady:
Osoby z dysleksją i innymi zaburzeniami mają wydłużony czas na egzaminach.
Podstawą do zdiagnozowania dysleksji jest psychologiczna ocena sprawności intelektualnej.
Dysleksji nie da się wyleczyć, lecz da się ją bardzo skutecznie złagodzić.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!