Choć słowo „empatia” nie jest powszechnie znane, w ostatnich latach coraz częściej się go używa przy opisywaniu stosunków międzyludzkich, stanu emocjonalno – poznawczego dzieci i młodzieży. Służy także do wyjaśnienia skuteczności zabiegów psychoterapeutycznych. Coraz częściej prowadzone są także badania dotyczące empatii, wrażliwości empatycznej dzieci i młodzieży, a także osób zajmujących się chorymi, niepełnosprawnymi czy umierającymi pacjentami. Empatię badano również w relacjach nauczyciel – uczeń, przełożony – pracownik, sprzedawca – kupujący.
Odmiana przez przypadki:
M. Empatia
D. Empatii
C. Empatii
B. Empatię
N. Empatią
Msc. Empatii
W. Empatio
Przykłady użycia: W ogóle nie wykazywał empatii. Jego empatyczne podejście budziło powszechny podziw.
Wśród synonimów można wskazać: współczucie, litość, troskę, wielkoduszność.
Antonimy: nieczułość, brak skrupułów
Zjawisko empatii istniało już w starożytności, choć nie było wówczas określane tym terminem. Empatia nie została także do tej pory jednoznacznie zdefiniowana. Sformułowania stworzone przez badaczy zajmujących się tym terminem różnią się od siebie w mniejszym lub większym stopniu.
Na czym polega ogólnie empatia? Jak należy rozumieć zachowania empatyczne? Najprościej mówiąc empatia jest to zdolność współodczuwania, wrażliwość na krzywdę innych, ale także współprzeżywanie radości, szczęścia.
W definicjach znajdujących się w słowniku psychologicznym empatię określono jako poznawczą świadomość oraz rozumienie emocji i uczuć drugiej osoby.
Obszerną teorię na temat empatii, na którą warto zwrócić szczególną uwagę, stworzył M. Hoffman. Jego zdaniem, empatia jest afektywną reakcją, która bardziej odpowiada cudzej niż własnej sytuacji.
W ostatnich latach wyróżnia się trzy grupy definicji, które charakteryzują empatię w aspekcie emocjonalnym, poznawczym i emocjonalno – poznawczym. Empatia w aspekcie emocjonalno – poznawczym oznacza nieegocentryczne rozumienie uczuć innych. Empatia w tym ujęciu to także mechanizm emocjonalny, który łączy się z operacjami poznawczymi, które pozwalają zaangażować się i dotrzeć do myśli innych.
Pojęcie empatii szybko wzbogaca się zarówno treściowo, jak i znaczeniowo. Uważa się także, iż
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
� różnorodność i poziom empatii uzależniona jest od szeregu czynników, wśród których istotną rolę odgrywa środowisko rodzinne danej osoby i warunki życia. Bardziej empatyczne są na ogół dziewczynki i kobiety. W swoich badaniach Eisenberg i Lennon udowodnili, że dziewczynki wykazują niewielką, lecz znaczącą tendencję do prezentowania większej reaktywności afektywnej.
Dla ukształtowania się poziomu empatii duże znaczenie ma środowisko rodzinne, które jest źródłem emocjonalnych doświadczeń dziecka. Zaburzone relacje w rodzinie hamują w znacznym stopniu rozwój empatii u dzieci. Osoby, które nie posiadają empatii, nie potrafią wczuć się w nastroje innych, nie potrafią zrozumieć ich bólu, cierpienia.
Spośród godnych wymienienia z pewnością znajdują się te przeprowadzone przez A. Gasiulową, dotyczące wrażliwości empatycznej dzieci z dysfunkcją narządu ruchu w środowisku rodzinnym. Celem badań było udowodnienie, iż środowisko rodzinne wpływa na rozwój wrażliwości empatycznej dzieci, i że wpływ ten zmienia się wraz z wiekiem dzieci. Autorka założyła, iż dzieci niepełnosprawne są bardziej wrażliwe empatycznie na kalectwo innych ludzi oraz że trafniej odczytują stany uczuciowe osób mających jakieś trudności. Autorka zastosowała Test Świadomości Interpersonalnej H. Borke i Rysunek Rodziny L. Cormana. Okazało się, iż dzieci kalekie są na ogół bardziej empatyczne od dzieci zdrowych i największe różnice występują w przypadku dzieci 6 i 8 – letnich. Drugim podstawowym problemem była rola rodziny w kształtowaniu wrażliwości empatycznej dzieci. Wyniki badań pozwalają stwierdzić, iż u sześcioletnich kalekich dzieci ważny jest związek między empatią a uczuciowym zaangażowaniem w stosunku do matki. Ważna jest także rola akceptacji siebie i braku izolacji ojca w podnoszeniu wrażliwości empatycznej. W przypadku dzieci zdrowych ważną rolę w kształtowaniu zachowań empatycznych ma bliskość kontaktów w rodzinie i brak nadmiernej koncentracji uczuciowej na ojcu. W grupie dzieci 8 – letnich zauważono, iż dzieci kalekie potrzebują bliskości w stosunku do ojca, ale bez nadmiernego uzależniania się uczuciowego. Dzieci zdrowe wymagają większej koncentracji uczuciowej na ojcu. U dzieci 10 – letnich wzrasta rola siebie samego. Przypisywanie sobie większej roli w rodzinie współwystępuje z wyższą wrażliwością.
Dodaj komentarz jako pierwszy!