Fechtunek
Wyraz fechtunek jest dawnym określeniem sztuk władania floretem, szpadą albo szablą. Obecnie dziedzina ta działa pod nazwą szermierka.
Odmiana rzeczownika:
Liczba pojedyncza
Mianownik (Kto? Co? Jest) fechtunek, szermierka
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) fechtunku, szermierki
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) fechtunkowi, szermierce
Biernik (Kogo? Co? Widzę) fechtunek, szermierkę
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z fechtunkiem, z szermierką
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o fechtunku, o szermierce
Wołacz (O!… witaj!) fechtunku, szermierko
Liczba mnoga
Mianownik (Kto? Co? Jest) fechtunki, szermierki
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) fechtunków, szermierek
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) fechtunkom, szermierkom
Biernik (Kogo? Co? Widzę) fechtunki, szermierki
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z fechtunkami, z szermierkami
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o fechtunkach, o szermierkach
Wołacz (O!… witajcie!) fechtunki, szermierki
Fechtunek, obecnie szermierka, jest to sztuka, praktyka władania bronią białą. W węższym sensie jest to sportowa forma, dyscyplina sportowa, jeden ze sportów walk. Od 1896 roku jest to dyscyplina olimpijska. W pięcioboju nowoczesnym znajduje się szermiercza rywalizacja na szpady.
Dyscyplina ta jest uprawiana w trzech konkurencjach: szabla, szpada oraz floret, które mogą być rozgrywane indywidualnie, jak i drużynowo (w trzyosobowych zespołach).
Szabla oraz floret ważą 500 gramów, natomiast szpada 70 gramów. Wszystkie one różnią się także gardą (koszem), czyli osłoną dłoni oraz klingą. W szabli ma ona kształt kabłąka, co bardzo dobrze chroni przed cięciami, z płaską klingą. Trójkątna klinga znajduje się w szpadzie, a kwadratowa we florecie. To klingi zwężają się od kosza w kierunku gardy. We florecie oraz szpadzie znajduje się tradycyjny uchwyt francuski (prosty, wydłużony, z nakrętką na końcu), lecz spotyka się częściej uchwyt anatomiczny, który jest dostosowany do budowy dłoni. U nich klinga kończy się kolcem, po naciśnięciu powoduje zamknięcie obwodu elektrycznego. Umożliwia to rejestrowanie trafień.
Rozgrywki szermierki, oprócz rodzaju broni, różnią się także dopuszczalnym rodzajem trafień, polem trafienia i zasadami walki. W konkurencjach, w których używa się szpady i floretu liczą się pchnięcia, natomiast w szabli zarówno pchnięcia i cięcia. Powoduje to, że szabla jest jedyną w szermierce bronią sieczno–kolną. W niej trafienia liczą się tylko jeśli trafione zostanie zassane w górną połowę ciała, od pasa w górę. W szpadzie polem trafiania jest całe ciało, a we florecie tylko tułów.
Inne są także zasady przydzielania punktów, kiedy obydwaj zawodnicy trafią w tym samym czasie. Sytuacja ta nazywana jest trafieniem obopólnym albo dublem. W rozgrywkach ze szpadą zalicza się je temu, kto zadał cios jako pierwszy, bądź obu zawodnikom, jeśli różnica czasowa zadania ciosów wynosi mniej niż 0,2 sekundy. W szabli oraz florecie natomiast obowiązuje konwekcja, zasady umowne. Oznacza to, że zawodnik, który wykonuje natarcie ma pierwszeństwo w zadaniu trafienia przed zawodnikiem, wykonującym przeciwnatarcie. Natarcie zawodnika traci pierwszeństwo na koszt odpowiedzi, po uprzednim jego sparowaniu z zasłoną.
W walkach fazy eliminacyjnej, walka rozgrywa się do pięciu trafień, z maksymalnym czasem wynoszącym trzy minuty. Czas walki rozumiany jest jako czas, który upływa pomiędzy komendami sędziego: „naprzód” i „stój”. W eliminacjach bezpośrednich walczy się do piętnastu trafień z czasem walki trzy razy trzy minuty, z minutą przerwy. W drużynowych spotkaniach walczy się do czterdziestu pięciu trafień.
Pole, na którym odbywa się pojedynek, nazywa się planszą. Jego wymiary wynoszą 14 na 1,5/2 metry. Obecnie stosuje się plansze metalizowanych, które zapobiegają rejestrowaniu trafień w planszę przez aparat sędziowski.
Oficjalnym językiem w międzynarodowych zawodach jest język francuski. To w tym języku walki są sędziowane, a protokoły i licencje sporządzane oraz wydawane. Trafienie sygnalizowane jest przez specjalne urządzenie elektryczne. Lampa zapalona po stronie zawodnika oznacza, że to on zadał trafienie. Kolor wyświetlany zależnie od strony: czerwony lub zielony, gdy trafienie jest ważne; natomiast białe, gdy nieważne.
Komendy sędziego podczas walki:
• en garde – pozycja szermiercza
• prêts / prêtes – gotowi / gotowe
• alle – naprzód
• halte – stój
• touché / touchée – trafiony / trafiona
zawodników obowiązują wszystkich zawodników: powitanie oraz pożegnanie wykonane odpowiednimi ruchami broni, jest to tak zwane przywitanie szermiercze. Po zakończonej walce zawodnicy muszą podać sobie nieuzbrojoną dłoń. Nieprzestrzeganie tych zasad jest zachowaniem niesportowym oraz jest karane.
Przywitanie szermiercze to seria ruchów. Zawodnik prezentuje wtedy broń przed przeciwnikiem, zawodnik staje w postawie szermierczej. Trzyma broń z boki, kierując jej koniec w dół, w stronę ręki nieuzbrojonej, nieco do tyłu. Potem przesuwa broń w kierunku przeciwnika, prostuje ramie, unosi koniec broni i zbliża kosz do twarzy.
Stroje szermiercze wykonane są mocnego włókna bawełnianego lub nylonu. Na pełny strój składają się bluza, u dołu z trójkątem. Zakrywa on podbrzusze. W kołnierzu umieszcza się zakładkę z tkaniny, która zapobiega wślizgnięciu się ostrza broni przeciwnika pod maskę. Plastron jest obowiązkowym na zawodach, dodatkowy ochraniacz na klatkę piersiową i ramię. Rękawica na dłoń uzbrojoną. Krótkie spodnie, kończące się tuż przed kolanem. Skarpety do kolan oraz buty szermiercze. Maska, która chroni szyję oraz dodatkowe ochraniacze, u kobiet ochraniacz na klatkę piersiową. Kamizelka oraz przewód elektryczny.
Przykłady:
Zawody szermiercze odbywają się w kilku kategoriach: zuchy, dzieci, młodziki, kadeci, juniorzy, młodzieżowcy, seniorzy i weterani.
Najbardziej prestiżowe zawody szermiercze to turnieje podczas igrzysk olimpijskich.
Oprócz szermierki sportowej można wyróżnić także osoby, które zajmują się szermierką historyczną.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!