Feudalizm
Feudalizm to określenie specyficznego systemu i ustroju społecznego popularnego w średniowiecznej Europie. Cały system feudalny opierał się na powiązaniach między seniorami oraz wasalami i związany był z zarządzaniem ziemią.
System feudalny wykształcił się w państwie Franków, za czasów dynastii Karolingów. Stał się wyjątkowo popularny, gdyż był formą zabezpieczenia się w nieprzewidywalnych czasach średniowiecza, gdzie często dochodziło do wojen. Duchowni, rycerze, możnowładcy oraz chłopi, by zapewnić sobie bezpieczeństwo, otrzymywali ziemię, którą mogli władać i czerpać z niej zyski, w zamian przysięgali natomiast lojalność i udzielenie wsparcia wojskowego w każdym momencie. Chłopi zobowiązywali się również do płacenia renty feudalnej, która mogła przybierać formę odrobku, czynszu lub oddawania w naturze.
Ziemia, którą otrzymywali wasale, określano jako lenno bądź feudum i to właśnie od słowa feudum wywodzi się nazwa systemu – feudalizm. Z kolei wasal określany był jako lennik. W czasie odbywającej się uroczystości, nazwanej komendacją, dokonywał się proces inwestytury – nadania lenna wasalowi. Podczas takiej uroczystości lennik musiał przysiąc, że będzie posłuszny i lojalny wobec swojego seniora, otrzymywał wtedy sztandar lub pierścień, a jeżeli był duchownym – pastorał. Głównymi obowiązkami lennika były: wierność wobec seniora, służba wojskowa oraz wypełnianie wszelkich innych powinności, które zostały określone przez obie strony. Do obowiązków seniora należała natomiast opieka nad lennikiem.
Samo nadanie przez seniora dóbr określane jest jako inwestytura. Przekazywane lenno mogło łączyć się z immunitetem. W ramach immunitetu lennik nie musiał wykonywać pewnych powinności, co było równoznaczne z tym, że senior nie wykorzystywał wszystkich swoich uprawnień. Mogły być to na przykład zwolnienia z podatków.
Dzięki popularności systemu feudalnego wykształciła się specyficzna drabina, czyli hierarchia zależności. Na szczycie znajdował się władca (król, książę), a niżej znajdowali się podlegli mu wasale – duchowni i możni. Oni również mieli swoich wasali, drobniejszych możnych oraz rycerzy, na samym dole znajdowali się natomiast chłopi, którzy byli podstawą funkcjonowania całego systemu. Feudalizm był bardzo istotny w samej organizacji państwa. Proces hierarchizacji, który wtedy zachodził, określa się jako feudalizacja państwa. Więzi wynikające z zawieranych stosunków między lennikami i seniorami stały się powszechnymi i ważnymi elementami wpływającymi na gospodarkę oraz życie społeczne ówczesnej Europy.
##Odmiana przez przypadki:
Liczba pojedyncza:
Mianownik (kto? co?) – feudalizm
Dopełniacz (kogo? czego?) – feudalizmu
Celownik (komu? czemu?) – feudalizmowi
Biernik (kogo? co?) – feudalizm
Narzędnik (z kim? z czym?) – feudalizmem
Celownik (o kim? o czym?) – feudalizmie
Wołacz (o!) – feudalizmie!
Liczba mnoga tego wyrazu raczej nie jest używana.
##Przykładowe zdania z zastosowaniem wyrazu „feudalizm”:
Feudalizm w dużym uproszczeniu polegał na tym, że senior nadawał lenników i ziemię w zamian za różne powinności, z których najważniejszym był obowiązek służby wojskowej.
To, co często kojarzy nam się z feudalizmem, to hołd lenny, czyli uroczystość, w trakcie której oficjalnie zawierano relację senior – wasal.
Feudalizm był rodzajem ustroju społeczno-gospodarczego w którym pan był właścicielem ziemi, a jego poddani na niej pracowali.
W ramach feudalizmu obowiązywała zasada „wasal mojego wasala nie jest moim wasalem”, co oznaczało, że zawierane przysięgi łączyły tylko te osoby, które składały je wobec siebie.
O feudalizmie mówi się dużo, ale uczniowie nadal nie mogą zrozumieć wielu kwestii ze względu na rozbudowaną terminologię i liczne zawiłości związane z nadawaniem lenna oraz wynikające z tego nadania powinności.
Feudalizmowi przypisuje się wiele konsekwencji, które wpłynęły na późniejsze wieki – rozdrobnienie feudalne doprowadziło w końcu do osłabienia władzy centralnej, bo panujący mógł liczyć tylko na tych, którzy byli mu bezpośrednio podlegli.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!