Kebab

Moją pierwszą pracą dorywczą było zbieranie zamówień w restauracji serwującej kebaby – bardzo miła atmosfera, sympatyczni pracownicy i dobre napiwki od klientów, którzy byli zadowoleni z jakości naszych potraw sprawiły, że wspominam to miejsce z nostalgią.

Nie mogąc doczekać się, aż będę mógł złożyć zamówienie, przyglądałem się wszystkim rodzajom kebabu, które były dostępne w ofercie, i zastanawiałem się nad wyborem sosu ostrego, co, z perspektywy czasu, nie okazało się dobrą decyzją.

Czasami mam wielką ochotę na kebab z sosem czosnkowym z budki po drugiej stronie ulicy i pozwalam sobie na tę przyjemność, choć na co dzień raczej przestrzegam diety.

Kebab to coś, co po prostu je się z przyjemnością – bułka lub dobrze opieczona pita, sos, surówka i mięso, a do wyboru dodatki takie jak frytki czy kawałki rozpuszczającego się pod wpływem ciepła sera sprawiają, że coraz więcej osób decyduje się na przyjście na taką przekąskę ze znajomymi.

Kiedy weszłam do małej restauracji, znanej ze swoich kebabów, poczułam piękny zapach opiekanego powoli na rożnie mięsa i od razu zrobiłam się bardzo głodna.

Jeden z barów zamieścił w internecie żartobliwy konkurs, w którym uczestnicy mieli napisać wiersz, opiewający kebaby tam sprzedawane – zwycięzca otrzymał karnet na aż dziesięć posiłków za darmo.

Ostatnio zafascynowało mnie to, że w Polsce aż tak popularny stał się kebab, przecież dosłownie w każdym mieście są budki z tą potrawą, a to oznacza, że jest na to naprawdę duży popyt.

Nie wydaje mi się, żeby jedzenie kebabu było najzdrowszym wyborem, ale raz na miesiąc można sobie przecież odpuścić liczenie kalorii i myślenie o zdrowiu i dać się ponieść przyjemności.

Znalazłam ostatnio dobry przepis, dzięki któremu udało mi się przygotować kilka kebabów dla moich domowników.

Wujek nie był przekonany do kuchni tureckiej, ale po usłyszeniu ode mnie o świetnym kebabie serwowanym w pobliżu, dał się namówić i następnego dnia wieczorem poszliśmy tam razem, by również on mógł skosztować polecanego przeze mnie dania.