Kloszard

Za bezdomnością mogą stać także tarapaty rodzinne. Przykładową sytuacją jest taka, w której rodzice wyrzucają córkę lub syna z domu. Załóżmy, że to osoba z problemami psychicznymi, co jest powodem wyrzucenia. Rodzice takiej osoby mogli uznać, że mają jej dość, kazać spakować walizkę i opuścić próg domu. Człowiek z zaburzeniami nie jest w stanie po całości poradzić sobie z takim sporym wyzwaniem, szczególnie jeśli mówimy o depresji, która sprawia, że człowiekowi brakuje siły na najprostsze czynności, które wykonuje się codziennie. Znalezienie lokum dla osoby, która jeszcze nie poszła do pracy po skończeniu szkoły, nie należy do najłatwiejszych, ponieważ liczy się przychód, którego młodociana osoba dopiero szuka. Nie może liczyć na wsparcie rodziców, musi polegać na sobie, a przez to nie znaleźć sobie żadnego lokalu i musieć spać pod gołym niebem lub w przytułkach dla bezdomnych, o ile taki w pobliżu w ogóle widnieje. To byłoby skompilowane dla zwykłego młodzieńca, a co dopiero chorego.

Liczba kloszardów w Polsce spada, a programy pomocowe zdają się przynosić pozytywne skutki. Programy pomocowe do wychodzenia z bezdomności rocznie obejmują około trzech tysięcy potrzebujących, co stanowi 10% bezdomnych, co jest niezłym wynikiem. Niestety, gdy te osoby tracą status osoby bezdomnej i skorzystają z pomocy, po czym ustabilizują sobie życie, to niestety zjawi się kilku nowych kloszardów na ich miejsce, więc liczba maleje, ale jest daleka od ideału.

Istnieje kilka znanych osób, które dotyczył problem braku miejsca do mieszkania. Sylvester Stallon zanim otrzymał rolę w filmie „Rambo”, to zmuszony był spać na dworu autobusowym. Zdecydował się na zagranie w filmie dla dorosłych, za co otrzymał skromne wynagrodzenie. Jeniffer Lopez, jedna z najpopularniejszych i najbogatszych piosenkarek także nie miała, gdzie spać i spędzała noce na kanapie w studio tanecznym, by nie zmrużyć oka na ulicy. Jim Cartey po przerwaniu nauki spędzał noce w samochodzie, także dotyczyła go bezdomność.