Komiksy
Komiks określany jest jako ciąg obrazków, które relacjonują jakieś wydarzenie lub wydarzenia. Komiks jest synkretycznym gatunkiem sztuki o specyficznej semiotyce, który wykorzystuje zarówno środki wyrazu plastyki, jaki i filmu, literatury, teatru. Akcja w komiksie przebiega w teraźniejszości, dzięki czemu czytelnik przeżywa iluzję uczestnictwa w zdarzeniach. Czas zdarzeń sprawia wrażenie tożsamego z czasem lektury. Bohaterowie komiksu poprzez teksty w „dymkach” odnoszą się do aktualnie przebiegającej akcji. Komiksowe motywy podlegają zasadzie oszczędności – zawsze odnoszą się do akcji i ją rozwijają.
Synonimy: historia rysunkowa, historia obrazkowa, manga
Odmiana przez przypadki:
M. komiks/komiksy
D. komiksu/komiksów
C. komiksowi/komiksom
B. komiks/komiksy
N. komiksem/komiksami
Msc. komiksie/komiksach
W. komiksie/komiksy
Do typowych cech komiksu należy to, że wypowiedzi bohaterów umieszczane są na rysunkach w postaci „dymków” lub „baloników”. „Dymki” przedstawiane są najczęściej na białym tle, co wpływa na ich czytelność oraz stanowi wydzieloną warstwę plastyczną. Warto też wspomnieć, że wprowadzają one do komiksów wymiar akustyczny. Komiks jest uważany za syntezę zależności literacko – plastycznych. Jako nowy gatunek wypracował sobie własny sposób ukazywania umowności przedstawionego świata. Jego istotą jest fantastyczność, niezwykłość, oryginalność. Historia komizmu sięga odległych lat. Za początki sztuki o charakterze komiksu uznawane są starożytne, średniowieczne i późniejsze elementy narracji obecne w sztukach plastycznych. Według innej koncepcji, narodziny komiksu przypadają na XIX wiek.
Na szeroką skalę rozwinął się on jednak dopiero w XIX wieku, a dokładnie pomiędzy 1894 – 1897 rokiem. Autorstwo komiksów przypisuje się R. Topfferowi, który nie tylko tworzył historyjki obrazkowe, ale miał także świadomość występowania różnicy między graficznymi opowieściami własnego autorstwa a dziełami plastycznymi. Polski komiks narodził się jeszcze przed wojną, jednak zaraz po jej zakończeniu popadł w niełaskę. Na szerszą skalę twórczość komiksowa rozwinęła się dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych. Do najlepszych autorów tego okresu należeli Bohdan Butenko, Henryk Jerzy Chmielewski, Janusz Christa. Zarówno starsze, jak i najnowsze opracowania na temat komiksu podkreślają, iż nośnikiem narracji w komiksie są obrazy. Za ich pomocą autorzy przedstawiają fabułę, prezentują bohaterów, określają relacje między nimi, stopniują napięcie, komunikują znaczenia. Komiksy nie są jednak pozbawione tekstu. Niemal w każdym z nich pojawiają się teksty słowne, które niosą informację, ustanawiają pewien rodzaj relacji pomiędzy opowiadającym a przedmiotem opowiadania. Bardzo często komentarz językowy w komiksie jest ograniczony do minimum, do zdań o charakterze informacyjnym, np. o miejscu toczących się wydarzeń lub ich czasie. Komentarz przybiera formę równoważnika zdania, np. „Nazajutrz”, „Dwie godziny później”, „Warszawa” itp. Dialogi w komiksach pojawiają się przede wszystkim jako przytoczenia wypowiedzi postaci ukazujące się w „dymkach”. Chociaż są one elementem silnie skonwencjonalizowanym, nie należą do stałego wyposażenia komiksów. Wielu autorów zapisuje wypowiedzi postaci na tle obrazka, nie stosuje dla nich żadnych formalnych wyodrębnień. Dla gramatyki komiksu charakterystyczna jest przewaga elementu plastycznego nad słownym. Tekst nie może być zbyt obszerny, by nie wpływał na spowolnienie dynamiki odbioru obrazu. Informacja wizualna musi być z kolei na tyle znacząca, aby nie było konieczne uzupełnianie je obszernym komentarzem słownym. Postacie komiksowe muszą być wyraziste, muszą posiadać cechy, które dobitnie świadczą o ich charakterze, reakcjach, stosunku do innych.
Przykłady użycia:
Sztuka komiksowa nieustannie się rozwija, powstają nowe obrazy, tworzą nowi twórcy.
Nie przepadam za komiksami, ale mój brat je uwielbia.
Komiksowe postacie są bardzo zabawne.
Może stworzymy komiks na podstawie lektury?
Mamo, kup mi ten komiks, proszę.
Stare komiksy są wiele warte.
Do komiksów, których bohaterki wiedzą, czego chcą, są nowoczesne, wyzwolone i świadome swojej kobiecości oraz wartości, a jednocześnie pełne sprzeczności, typowej dla kobiet niepewności i niezdecydowania, należy „Egzaltacja” M. Bulikowskiej.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!