MESJANIZM – ZNACZENIE RELIGIJNE. JUDAIZM I CHRZEŚCIJAŃSTWOMesjanizm bierze początek w wierzeniach Izraela. Jest ściśle związany z oczekiwaniami i nadziejami dotyczącymi końca świata. Izraelici spodziewali się przyjścia Mesjasza, który miał zbawić cały świat. Miało to nastąpić w czasach określonych jako epoka mesjańska. Izraelici sądzili, że będzie to swoisty powrót do raju, gdzie będzie od strony politycznej całkowita wolność, a moralność będzie idealna. Epoka mesjańska generalnie ma być czasem ziemskiej szczęśliwości we własnym kraju dla Izraelitów. Także pozostała część ludzkości ma dostąpić wtedy szczęścia. Mesjanizm ma swoje miejsce w żydowskich księgach uznanych za natchnione. Jest to Biblia hebrajska, czyli Tanach, w której skład jako jedna z trzech ksiąg wchodzi Tora, a zawiera ona księgi Starego Testamentu. Wątki mesjanizmu można znaleźć także w Talmudzie, który jest jedną z podstawowych ksiąg judaizmu i swoistym komentarzem do Tory.Idea mesjanizmu następnie znalazła swoje miejsce w chrześcijaństwie. Można nawet powiedzieć, że znajduje odbicie w jego nazwie, ponieważ słowo „mesjasz” pochodzące z hebrajskiego znaczy „namaszczony” lub „pomazaniec”, a tak z greckiego nazywano Chrystusa.Są spore różnice w podejściu do mesjanizmu w zależności od wyznawanej religii. Wyznawcy judaizmu wierzą w Mesjasza i oczekują na jego przyjście. Wiedzą, że jak przyjdzie ten moment, to poznają prawdziwego Boga i nastąpi ogólne szczęście i dobro. Natomiast w literaturze religijnej ludów sąsiadujących z Izraelem na Bliskim Wschodzie nie ma nic o tym, że wybawiciel, który ma przyjść, sprawi, że zostanie przywrócony raj, co będzie wypełnieniem historii świata. Wszyscy ludzie żyjący w czasach starożytnych posługiwali się pojęciem złotego wieku, ale traktowali to jako wydarzenie sprzed lat. Tylko Izraelici mówili o złotym wieku w kategoriach zdarzenia, które dopiero ma przyjść, chociaż opisywali już cuda, które dotyczą tego czasu. Koniec świata według mesjanizmu żydowskiego ma być przywróceniem czasu, kiedy pierwsi ludzie, czyli Adam i Ewa, mieli pełnię szczęścia w ogrodzie Eden. Za zbawiciela Izraela uważany był Mojżesz, który tak właśnie był nazwany w Talmudzie. Wynika to z tego, że to właśnie Mojżesz doprowadził do wyjścia Izraelitów z niewoli w Egipcie, prowadził ich na pustyni i miał ich zaprowadzić do ziemi obiecanej. Na przestrzeni wieków, kiedy objawiali się kolejni duchowi przywódcy, kilka osób zostało uznanych za Mesjasza, co oczywiście okazało się fałszem i ogromną pomyłką.W Biblii hebrajskiej wyróżnia się trzy rodzaje mesjanizmu. Wywodzą się one z tekstów biblijnych, najczęściej prorockich. Jeden z nich, zwany mesjanizmem królewskim, oparty jest na założeniu, że zbawicielem będzie król pochodzący z rodu króla Dawida. Kiedy ta idea upada wraz z upadkie
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
em rodu, do głosu dochodzi nowa koncepcja. Jest ona oparta na założeniu, że zbawienie dokona się za pośrednictwem proroka, Sługi Jahwe. Ten rodzaj mesjanizmu zwany jest prorocko-kapłańskim. Wreszcie ostatni rodzaj, zwany mesjanizmem apokaliptycznym, odwołuje się do Syna Człowieczego.Wszystkie te trzy rodzaje mesjanizmu znajdują swoje miejsce w chrześcijaństwie, jednak w całkowicie odmienny sposób, ponieważ osobą, która łączy wszystkie te koncepcje, jest tutaj Jezus Chrystus, który pochodzi z rodu Dawida i jest nazywany Sługą Jahwe i Synem Człowieczym. Ponadto w chrześcijaństwie skupiono się przede wszystkim na aspekcie religijnym dotyczącym zbawienia, bez odniesienia do konkretnego narodu czy sytuacji społeczno-politycznej. W chrześcijaństwie to Jezus jest obiecanym Mesjaszem, który już przyszedł, a oczekiwanie dotyczy jego powtórnego przyjścia. Tym niemniej część symboliki, zwłaszcza w sztuce wczesnochrześcijańskiej, ma swoje źródło w starożytności i judaizmie. Dotyczy to na przykład wizerunku Jezusa jako pięknego młodego pasterza.Gdy chrześcijaństwo uznało Jezusa Chrystusa za Mesjasza, część wyznawców judaizmu przeszło na wiarę chrześcijańską. Oczekiwanie na przyjście Mesjasza w judaizmie związane jest ze świętem Paschy, które obchodzone jest zgodnie z kalendarzem żydowskim w marcu lub kwietniu i przypomina wyzwolenie z niewoli egipskiej. W chrześcijaństwie obchody te to święta Wielkanocne. Podczas tego święta najważniejsza była pamiątka śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa jako baranka paschalnego. Poza tym w chrześcijaństwie nie czekano już na pierwsze przyjście mesjasza, lecz na ponowne jego przyjście. Ma przyjść na świat nas zbawić i sprawiedliwie nas ocenić za cały czas spędzony na ziemi.MESJANIZM W FILOZOFII I LITERATURZEMesjanizm – oprócz znaczenia w judaizmie i w chrześcijaństwie – w kolejnych wiekach znalazł swoje odbicie i nowe znaczenie w filozofii oraz w literaturze. Religia była tu tylko inspiracją, a podejście do mesjanizmu w większości świeckie. Tego rodzaju mesjanizmy rozwinęły się zwłaszcza w pierwszej połowie XIX wieku. Zakładały pojawienie się mesjasza osobowego jako Chrystusa lub jakiejś wybitnej jednostki (tutaj znowu uznawano fałszywych przywódców). Było też określenie mesjasza jako zbiorowości, na przykład narodu, klasy społecznej, a nawet filozofii. Idee te wiązały ze sobą religię i politykę, a dojście do epoki mesjańskiej przewidywały na drodze ewolucji lub rewolucji. Mesjanizm najbardziej rozwinął się w Polsce, Francji i Rosji. Polski mesjanizm był propagowany w literaturze, a nie w filozofii. Jego ideą było połączenie zbawienia z wyzwoleniem narodu polskiego spod władzy państw zaborczych. Najbardziej znanym i najwybitniejszym przedstawicielem tego nurtu jest Adam Mickiewicz (będący pod wpływem Andrzeja Towiańskiego), ale też Juliusz Słowacki i Zygmunt Krasiński.
Dodaj komentarz jako pierwszy!