Orientalizm

Termin orient jest utożsamiany ze słowem wschód, kraje wschodnie, kraj obszaru Azji oraz północnej i wschodniej Afryki. Z pojęciem orient wiąże się orientalizm, który rozumie się jako zespól tendencji występujących w kulturze materialnej, obyczajach, sztuce i literaturze europejskiej, przejawiający się w nawiązywaniu do kultury Indii, Perski, Turcji, krajów arabskich.

Synonimy: bizantyjski, muzułmański

Odmiana przez przypadki:
M. orientalizm/orientalizmy
D. orientalizmu/orientalizmów
C. orientalizmowi/orientalizmom
B. orientalizm/orientalizmy
N. orientalizmem/orientalizmami
Msc. orientalizmie/orientalizmach
W. orientalizmie/orientalizmy

Orientalizm odwoływał się i opierał na wizji orientu stworzonej przez Europejczyków, która ukształtowała się pod wpływem wzajemnych kontaktów, relacji z podróży. Tematyka orientalna pojawiła się dość często przy okazji rozważań nad alegorią i bajką oraz przypowieścią, które były szczególnie istotne w okresie oświecenia. Na zainteresowanie orientem w okresie oświecenia miała wpływ sytuacja społeczna, będąca konsekwencją zacieśniania się kontaktów handlowych ze wschodem, krytyka wobec władz i Kościoła, poszukiwanie nowych autorytetów oraz nauka języków obcych. Zainteresowanie budziła kultura Wschodu, a także literatura tego regionu, w tym „Księgi tysiąca i jednej nocy” wydane w 1704 roku. Światem orientu inspirowane były dwa gatunki literackie: fantastyczna opowieść z obecnością baśniowych postaci, nierealnych istot praz zdarzeń oraz opowiastki o moralizatorskiej treści, których bohaterami są zwierzęta lub stereotypowe postacie ukazane na zasadach kontrastu.
Elementy orientu docierały do Polski za pośrednictwem handlu, wojen, dzięki bezpośrednim kontaktom zagranicznych gości z mieszkańcami Rzeczypospolitej, a także dzięki wyprawom krajoznawczo – edukacyjnym Polaków. W czasach oświecenia do Polski docierali Persowie, Turcy, Arabowie, Ormianie, Grecy. Albańczycy. Jednym z tematów, który budził zainteresowanie w oświeceniu była religia, dość często