Osobowość

Osobowość stanowi sposób patrzenia jednostki na świat, jest wyrazem jej odniesień do świata. Zdarza się jednak, że osobowość jest nieprawidłowa, zaburzona.
Zdefiniowanie pojęcia osobowości nie należy do najłatwiejszych. Najprościej mówiąc jest to organizacja układów pełniących różnorodne funkcje i działających na różnych zasadach, ale integrujących się w jakimś osobowym centrum odpowiedzialnym za kontrolę i regulację, skupiającym dane i możliwości wszystkich pozostałych układów.

Odmiana przez przypadki:
M. osobowość/osobowości
D. osobowości/osobowości
C. osobowości/osobowościom
B. osobowość/osobowości
N. osobowością/osobowościami
Msc. osobowości/osobowościach
W. osobowość/osobowości

Podstawowa forma struktury osobowości kształtuje się właśnie w okresie przedszkolnym, kiedy dziecko nawiązuje kontakty, współpracuje z innymi w zabawie, naśladuje dorosłych.
Osobowość dziecka kształtuje się także w dużej mierze w toku własnej, nieskrępowanej działalności, pod wpływem czynnika własnej aktywności oraz w procesie okazyjnego uczenia się. Wraz z wiekiem struktura osobowości ulega zmianom – obserwuje się tendencję do doskonalenia się struktury osobowości, wzmacniania cech dodatnich i osłabienia ujemnych.

Badania nad osobowością prowadził Cattel. Według R. Cattela podstawowy element osobowości stanowi cecha, która wcześniej została zidentyfikowana jako predyspozycja. Cechy zdolnościowe wiążą się z konkretnymi zdolnościami oraz umiejętnościami, które umożliwiają jednostce efektywne funkcjonowanie. Taką cechę stanowi między innymi inteligencja. Cechy temperamentalne odnoszą się do życia emocjonalnego człowieka i do jego stylu zachowania. Cechy dynamiczne odnoszą się z kolei do dążeń i motywacji osoby, do rodzajów celów, które jednostka stawia przed sobą. Wymienione rodzaje cech są najbardziej stałymi elementami osobowości. Istotne jest także rozróżnienie pomiędzy cechami powierzchniowymi i źródłowymi. Dotyczy ono poziomu, na którym jest obserwowane zachowanie. Cattel był t