Poliglota
Poliglota
Słowo poliglota pochodzi od greckiego polýglōttos, co tłumaczy się jako wielojęzyczny. Poliglotą nazywamy człowieka, który zna wiele języków, potrafi się za pomocą nich komunikować lub pisać.
Odmiana rzeczownika:
Liczba pojedyncza
Mianownik (Kto? Co? Jest) poliglota
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) poligloty
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) poliglocie
Biernik (Kogo? Co? Widzę) poliglotę
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z poliglotą
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o poliglocie
Wołacz (O!… witaj!) poligloto
Liczba mnoga
Mianownik (Kto? Co? Jest) poligloci
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) poliglotów
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) poliglotom
Biernik (Kogo? Co? Widzę) poliglotów
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z poliglotami
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o poliglotach
Wołacz (O!… witajcie!) poligloci
Synonim do słowa poliglota: osoba władająca wieloma językami.
Benny Lewis, poliglota, uważa, że każda osoba może się nim stać, niezależnie od wrodzonych zdolności. Potrzeba do tego odpowiedniej motywacji oraz ciężkiej pracy. Alexander Argulles, współczesny poliglota, poświęca kilka godzin dziennie na naukę języków.
Większe warunki do wykształcenia znajomości wielu języków posiadają osoby, które miały do czynienia z nauką języków w dzieciństwie. Razem z wiekiem zdolności językowe osłabiają się. Ponadto poznawanie większej ilości języków w dzieciństwie, pozwala na łatwiejsze przyswajanie kolejnych języków w dorosłym życiu.
Dorośli inaczej uczą się języków obcych niż dzieci. Dorośli mają słabszą pamięć, jednak w większym stopniu wykorzystują oni techniki kojarzenia i systematycznie zdobywają wiedzę o regułach gramatycznych.
O predyspozycjach uczenia się języków nie decyduje tylko wiek, ale także tryb życia, jaki prowadzi dana jednostka oraz wykonywana przez nią praca. Często uczenie się języków obcych w dorosłym życiu wynika z charakteru wykonywanej pracy oraz norm społecznych. W niektórych plamieniach obowiązuje zwyczaj zawierania małżeństw z osobami, które należą do odmiennych plemion i posługują się innymi językami.
Osoby, które są chore na zespół sawanta, łatwiej przyswajają języki obce. Istnieją różne odmiany tej przypadłości, jednak w tym przypadku jest to nadzwyczajna pamięć i bardzo dobre zdolności językowe. Wynikają one z nieprawidłowej budowy mózgu i jego funkcjonowania. Przykładem sawanta jest Daniel Tammet, który biegle zna jedenaści języków. Jednego z nich, islandzkiego, nauczył się w tydzień i osiągnął umiejętność swobodnej rozmowy.
Osoby głuche tak, jak i osoby zdrowe mają możliwość przyswajania języków obcych. Jedynym warunkiem jest to, iż zaburzenie to nie może korelować z innymi upośledzeniami mózgu. Należy tutaj nadmienić, że na osoby niesłyszące, nie należy mówić głuchonieme, gdyż jest to określenie obraźliwe i nieprawidłowe.
Z uczenia się języków w młodości, wtedy kiedy mózg jest bardziej plastyczny i wciąż się rozwija, wpływa pozytywnie. Dzieci i młodzież ta lepiej i łatwiej czytają, posługują się językiem ojczystym, poszerzają się umiejętności społeczne, a nawet matematyczne i artystyczne.
Dorośli, którzy posługują się dwoma językami, mają większą pojemność pamięci roboczej oraz lepiej koncentrują i wydajniej myślą abstrakcyjnie. Udowodniono, że osoby, które władają większą ilością języków obcych, są bardziej kreatywne i lepiej radzą sobie w kompleksowym myśleniu. Istnieją także dowody, pokazujące, że nauka języków zapobiega demencji, chorobie Alzheimera i opóźnia ich występowanie.
Znajomość języków idzie w parze z ogólnym wykształceniem, ma na to pośrednio wpływ na wysokość zarobków. Dodatkowe umiejętności językowe zwiększają także wartość rynkową pracownika. Według badań w Polsce, pracownicy, którzy znają minimum jeden język obcy, zarabiają o 27% więcej niż ci, którzy go nie znają. Natomiast ci, znający trzy języki obce zarabiają dwukrotnie więcej. Badania z 2007 roku wykazały, że znajomość języka francuskiego była bardziej opłacalna niż angielskiego albo niemieckiego.
Trudne jest stworzenie listy rekordów wielojęzyczności, gdyż trudno określić poziom znajomości języka. Na przykład John Bowring twierdzi, że zna ponad setkę języków, lecz z badań Alana Rustona wynika, iż potrafił mówić w ośmiu z nich, a siedem znał też w piśmie. Mózg Emila Krebsa, który władał 68 językami, został zbadany. Przeprowadzone badania wykazały, że jego ośrodek odpowiedzialny za generowanie mowy, różnił się od jego budowy i grupy kontrolnej.
Przykłady:
Giuseppe Gasparo Mezzofanti jest kardynałem, który zna biegle 30 języków, co zostało dobrze udokumentowane.
Wybitni poligloci bardzo często za życia, jak i śmierci są obiektami badań neurologów i naurolingwistów.
Polak Andrzej Gawroński znał biegle aż 40 języków.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!