Socrealizm

Socrealizm był polityką, propagandą uprawiana środkami artystycznymi. Przeciwstawiał się sztuce przez negowanie twórczego działania artysty, przez poddanie go wszechogarniającej cenzurze, przez odebranie mu prawa do decydowania o treści i sposobie tworzenia. Funkcjonariusze polityczni narzucali tematy, środki, sposoby ujęcia. Nowa sztuka miał służyć doraźnym celom politycznym, które formułowała wszechwidząca Partia.
W polskiej kulturze pojawił się po zakończeniu II wojny światowej. Od 1949 wszystko, co działo się w polskiej sztuce, było zależne od władz. Stalinizacja kultury dokonywała się według wzorów radzieckich. Wszystkie instytucje literackie podporządkowane zostały administracji partyjnej bądź rządowej. Wprowadzono cenzurę. Państwo odgrywało zatem rolę jedynego mecenasa. Centralizacja polityki kulturalnej umożliwiała bezpośrednie kształtowanie charakteru literatury.

Odmiana przez przypadki
M. socrealizm
D. socrealizmu
C. socrealizmowi
B. socrealizm
N. socrealizmem
Msc. socrealizmie
W. socrealizmie

Przykłady użycia:
W latach pięćdziesiątych dominowała literatura socrealistyczna. Socrealizm był kierunkiem w polskiej prozie. Pisarze socrealistyczni musieli dostosować się do wytycznych władzy.

Literatura socrealistyczna charakteryzowała się dużą ingerencją polityki w sprawy sztuki. Program realizmu socjalistycznego obejmował zarówno dyrektywy poetyki, jak i ideologiczne założenia literatury. Literatura miała być ponadnarodowa, miała realizować dzieło realizmu socjalistycznego. Bohater musiał być typowy dla swojej klasy społecznej. W twórczości socrealistycznej na plan pierwszy wysunęła się proza, w której socrealizm doprowadził do powstania powieści produkcyjnej. Jej tematem stała się praca, a zwłaszcza wykonanie planu określonego przez partię. Akcja powieści produkcyjnej była schematyczna. Przedstawiała przeważnie walkę o plan, którego realizacja była zagrożona przez podstępnie działającego wroga klasowego.
Powieść produkcyjną charakteryzował r�