Syzyfowa praca

Syzyfowa praca – związek frazeologicznyPochodzenie związku frazeologicznego
Wyrażenie to powstało w oparciu o popularny mit grecki o Syzyfie, który za swoje przewinienia musiał wtaczać pod górę olbrzymi głaz. Niestety, Syzyfowi nie udało się dokończyć tego zadania, bo głaz za każdym razem staczał się z powrotem.
„Syzyfowa praca” to frazem rzeczownikowy rodzaju żeńskiego; jest odmienny.
Mit o SyzyfieSyzyf był królem i założycielem miasta Efyra (później Korynt). Za jego panowania panował rozkwit i wszechobecny dobrobyt. Syzyf zyskał przychylność w oczach bogów, był ich ulubieńcem. Doceniali oni jego poczucie humoru i cenili niezwykłą osobowość, co zaowocowało zapraszaniem go na częste uczty. Sam Syzyf hołubił się faktem, że jest tak blisko bogów, uwielbiał pić wraz z nimi ambrozję (tak zwany pokarm bogów). Pomimo wielu zalet i tak uprzywilejowanego życia, Syzyf miał pewną wadę, która doprowadziła go do zguby. Mianowicie – uwielbiał plotkować. Nie potrafił utrzymać żadnej z tajemnic, które poznawał podczas obcowania z bogami, i chętnie dzielił się nimi z ludźmi. Długo przymykano oko na jego gadulstwo, jednak wyjawienie ważnego sekretu i zrobienie zamieszania rozzłościło bogów na Olimpie. Zeus wysłał bożka śmierci o imieniu Tanatos, aby zabił Syzyfa. Śmiertelnik jednak okazał się bardzo sprytny i zdołał uwięzić przybysza, co doprowadziło do tego, że ludzie przestali umierać. Porządek świata został poważnie zakłócony i zapanował chaos. Tym razem Zeus wysłał Aresa (boga wojny), który uwolnił Tanatosa i zabił Syzyfa. Ten jednak kolejny raz okazał się sprytniejszy i już wcześniej nakazał swej żonie, by ta nie grzebała jego zwłok. Dzięki temu jego dusza nie mogła udać się w podróż do Królestwa Cieni. Syzyf utknął w świecie „pomiędzy” i błąkał się z rozpaczą wokół brzegów rzeki Styks (jest to rzeka w Hadesie, przez którą musiała przeprawić się każda dusza, aby dotrzeć do Krainy Zmarły