Ziemia obiecana

"; ż inne El Dorado pojawia się w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza, jest to Soplicowo. Przyroda Soplicowa przypomina tą, którą ja osobiście wyobrażam sobie w takiej krainie szczęścia, romantyczna wizja natury, jeziora, które kojarzą mi się z parą kochanków, a przed oczami mam już „Świteziankę”, bogata i wonna roślinność oraz gromada zwierząt wokół. Przyroda zdaje się współgrać z bieżącymi sytuacjami, które aktualnie mają miejsce, prawie jak w bajce lub jakiejś baśni o sterujących pogodą wiedźmach. Posiłki składają się z tradycyjnych polskich dań, interpretuję to jako podkreślenie ideału tego miejsca, nawet pożywienie jest perfekcyjne.
Wspaniałą Arkadię można podziwiać na obrazie „Krajobraz Arkadii” Jana Fransa van Bloemena. W centrum obrazu widzimy dwie spokojnie gawędzące osoby, a trochę za nimi widnieje potężny zamek, co można rozumieć, że Arkadia choć piękną, co świadczy wybijającą się roślinność, to także silna i bogata. Spostrzegawcze oko zauważy spacerujących ludzi, a także mężczyznę, który oddał się odpoczynkowi przy krzewach. Obraz emanuje spokojem, o dziwo mam wrażenie, że gdy spoglądam na to dzieło słyszę tylko szum drzew oraz ciszę…
Dla mnie ziemia obiecana nie jest miejscem, gdzie zamiast wody w rzekach płynie złoto, a zamiast gradu spadają na ziemię diamenty. Kanaan według mnie nie jest aleją wyposażaną w coraz wspanialsze domy, przy których stoją luksusowe samochody tak wspaniałe, że zabolała mnie głowa na samą myśl. W mojej Arkadii domy stoją, ale nie po to, by się nimi szczycić, lecz po to, aby schronić się przed zimnem i deszczem. Moja Arkadia to kraina pokoju, w mojej ziemi obiecanej na próżno szukać terminu „wojna”, to prawdziwy kraj szacunku i miłości. Sąsiedzi nie kłócą się o to, który z nich kupił sobie lepsze grabie, a panie przechodzące na ulicy nie zazdroszczą sobie pantofli i nie plują jadem. Pieniądze nie dzielą ludzi, żadne dobra materialne w takiej krainie nie mają na tyle mocy, by skłócać serca. Ludzie nie biegną do pracy potykając się o własnego psa, a starcy nie są samotni. W moim El Dorado panuje miłość, to sprawia, że nikt nie odczuwa cierpienia, a samotność nie zbiera żniwa.