Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Adam Mickiewicz – „Niepewność”
Kilka słów o autorze dzieła
Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka. Był on najwybitniejszym poetą polskiego romantyzmu. Życiorys Mickiewicza przypomina losy bohatera romantycznego. W 1815 roku poeta ukończył szkołę dominikanów w Nowogródku, a następnie od 1815 roku do 1819 roku studiował na Uniwersytecie Wileńskim. W 1823 roku Mickiewicz został aresztowany i osadzony w więzieniu, a rok później zesłany w głąb Rosji. W 1834 roku poślubił Cecylię Szymanowską (w tym samym roku został wydany ,,Pan Tadeusz”). Kiedy Adam Mickiewicz przebywał w Rzymie w 1848 roku, utworzył Legion Polski we Włoszech. Zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu. Ciało poety pochowano we Francji. W 1890 roku przeniesiono zwłoki Mickiewicza do katedry wawelskiej w Krakowie.
Geneza utworu
Wiersz ,,Niepewność” powstał, gdy Adam Mickiewicz przebywał w Rosji (była to kara za przynależność do tajnych stowarzyszeń). Utwór ten należy do cyklu ,,Sonety odeskie” wydanego w 1826 roku.
Analiza i interpretacja
Wiersz Adama Mickiewicza zatytułowany „Niepewność” porusza tematykę miłosną. Już sam tytuł utworu sugeruje nam, że w wierszu możemy spodziewać się refleksji, niezdecydowania podmiotu lirycznego w jakiejś ważnej dla niego sprawie.
W pierwszej strofie podmiot liryczny stara się zrozumieć swoje uczucia do kobiety. Z jednej strony stwierdza, że nie płacze za nią, kiedy jej nie widzi, na jej widok nie czuje się inaczej (jak zakochany człowiek na widok swojej miłości), z drugiej zaś strony uważa, że tęskni za nią i brakuje mu jej. To daje mu do myślenia i sam zadaje sobie pytanie: „Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?”.
Następnie osoba mówiąca w wierszu stwierdza, że nie pamięta twarzy kobiety, gdy ona odchodzi, jednak w pamięci pozostają po niej wspomnienia. Ponownie podmiot rozmyśla nad swoimi uczuciami.
Gdy podmiot liryczny przeżywał trudne chwile, nie chciał zwierzać się ze swoich uczuć, ale jakaś nieznana siła ciągnęła go do drzwi kobiety.
W czwartej zwrotce osoba mówiąca w wierszu zaświadcza, że mogłaby poświęcić życie i trafić do piekła za kobietę, do której adresowany jest ten wiersz. Podmiot spostrzegł, że nie darzy kobiety wielkim uczuciem, jednak jest dla ona niego bardzo ważna.
Mężczyzna był szczęśliwy, kiedy