Biała magia – Krzysztof Kamil Baczyński – Analiza i interpretacja

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie. Pochodził z warszawskiej rodziny inteligenckiej. Baczyński zdał maturę kilka dni przed wybuchem II wojny światowej. Studiował polonistykę. Był także członkiem Harcerskich Grup Szturmowych oraz żołnierzem Armii Krajowej. W 1942 roku wziął ślub z Barbarą Drapczyńską, do której kierował swoje miłosne wiersze. Krzysztof Kamil Baczyński swoją twórczość literacką rozpoczął już w liceum. Podczas okupacji ukazało się 5 tomików jego poezji. Utwory Baczyńskiego obejmowały różną tematykę: patriotyczną, historyczną, filozoficzną i miłosną. Poeta walczył również
w powstaniu warszawskim. Zginął 4 sierpnia 1944 roku na placu Teatralnym w Pałacu Blanka. Krzysztof Kamil Baczyński należał do pokolenia Kolumbów, czyli artystów urodzonych około 1920 roku. W tym czasie ludzie urodzili się w niepodległej Polsce, ale lata ich młodości przypadły na okres II wojny światowej. W wierszach pokolenia Kolumbów ukazywano tragizm wojny
oraz wszelkie zniszczenia, które powodowała. W tych utworach stosowano metafory, tworząc katastroficzne obrazy, przepełnione symboliką. Wiersze miały charakter indywidualny.
Utwór Krzysztofa Kamila Baczyńskiego ,,Biała magia” został napisany w 1942 roku. Inspiracją do jego napisania była dla poety jego miłość do Barbary Drapczyńskiej, późniejszej żony artysty. Uczucie do żony to próba ucieczki od złej, wojennej rzeczywistości, która niosła cierpienie i śmierć. Obecność ukochanej powodowała, że artystę opuszczał lęk i niepokój. Wtedy to Baczyński odzyskał wiarę w istnienie piękna, dobra i spokoju.
W spokojnym, krótkim wierszu podmiot liryczny ukazuje nam ważną dla siebie osobę. W utworze nie ma wyznań, brak mowy wprost o uczuciach. Zostaje tutaj przedstawiona sytuacja, w której Barbara stoi przed lustrem i poprawia włosy. Poeta wyobraża sobie ukochaną jako ucieleśnienie piękna i spokoju. Kobieta jest piękna, a zarazem tajemnicza. Ciało kobiety jest środkiem świata, symbolem harmonii oraz doskonałości. Autor mówi w wierszu, że ciało Barbary jest szklane, jego cechami są kruchość i przeźroczystość.