W pamiętniku Zofii Bobrówny – Juliusz Słowacki – Analiza i interpretacja

Juliusz Słowacki herbu Leliwa jest jednym z najwybitniejszych polskich poetów. Tworzył on w epoce romantyzmu. Urodził się 4 września 1809 noku w Krzemieńcu, zmarł 3 kwietnia 1849 roku w Paryżu, we Francji. W swoich utworach kierował się przede wszystkim miłością do Polski, swojej Ojczyzny. Podejmował tematy związane z walką narodowowyzwoleńczą, lecz także zastanawiały go problemy egzystencjonalne człowieka. Miał wspaniałą wyobraźnię, która powoduje, że jego utwory do tej pory cieszą się niesłabnącą popularnością. Są uniwersalne.
Utwór „W pamiętniku Zofii Bobrówny” ukazał się po raz pierwszy dopiero w 1866 roku w „Pismach pośmiertnych” opublikowanych przez Antoniego Małeckiego. Jest on przykładem liryki genezyjskiej, w której ukazany jest motyw duchowego przewodnika, filozofa.
Wiersz traktuje o córce Teodora Bobra – Piotrowickiego i Joanny Bobrowej, Zofii. Dziewczynka w momencie pisania utworu była ulubienicą pisarza. Wiersz powstał, gdy Joanna Bobrowa wraz ze swoimi córkami Ludwiką i tytułową Zosią wyruszyły z Paryża do rodzinnych okolic poety. W tym samym czasie powstały dwa utwory skierowane do starszej z córek o tytułach „Do Ludwiki Bobrówny” oraz „Dziecina Lolka na rzymskich mogiłach”.
Wiersz ukazuje ogromną miłość Słowackiego do swojej Ojczyzny. Był on wówczas na emigracji we Francji i tylko w ten sposób mógł chociaż myślami przenieść się do Polski.
Utwór ten to przykład liryki bezpośredniej, gdyż podmiot liryczne jest w niej obecny. Możemy to wywnioskować z faktu, iż czasowniki w wierszu pojawiają się w pierwszej osobie liczby pojedynczej („pojechałem”, „mnie”). W utworze Słowackiego wyraźny jest także zwrot do adresata („niechaj mnie Zośka o wiersze nie prosi”), konkretnie wiemy do kogo skierowany jest wiersz. Forma tego utworu literackiego przypomina wpis do pamiętnika. Utwór ma bardzo regularną budowę, złożony jest ze zwrotek, które zawierają po sześć wersów. Jest napisany jedenastozgłoskowcem.
Można wymienić w nim rymy krzyżowe oraz parzyste w układzie ababcc. Słowacki w swoim wierszu wielokrotnie używa anafory (wersy rozpoczynają się od wyrażenia:przywieź mi Zośko” lub słowa „bo�