Lekcja gramatyki – Jerzy Harasymowicz – Analiza i interpretacja

"; iłem”. Dalszy ciąg stanowi zaskoczenie. O szkolnych preferencjach nie dowiadujemy się niczego. Domyślamy się natomiast, że to, co do zaoferowania miał nauczyciel podczas lekcji gramatyki, nie przypadło mu do gustu. Na ratunek przyszła wyobraźnia. Pozwoliła ona uciec od barier i ograniczeń. Wiersz Harasymowicza zbudowany jest na zasadzie kontrastu między tym, co kojarzy się z trzymaniem wyobraźni na wodzy, a tym, co pozwala jej odfrunąć. Brak wolności symbolizuje również zamknięta przestrzeń klasy, zaś swobodę w myśleniu – bezkresne niebo. Niechęć do sztywnych zasad uwydatniła się także w braku interpunkcji.Osoba dorosła wypowiadająca się w wierszu, patrząc z perspektywy czasu, akcentuje swoją swobodę, do której tęskniła jako uczeń. Preferowana lekcja gramatyki to śledzenie chmur na niebie i wychwytywanie wśród nich kształtu liter. To ćwiczenie, zdaniem podmiotu lirycznego, byłoby znacznie ciekawsze niż to zapisane na szkolnej tablicy. Gramatyka w tradycyjnym sensie była więc przeszkodą, której należało się przeciwstawić. Tak ujawniła się potrzeba młodzieńczego buntu i skłonność ludzka do snucia marzeń.Natura marzyciela podczas nudnych lekcji prowadzi do sformułowania pytania: co by było, gdyby wszelkie zasady dotyczące pisowni odleciały jak obłoki? Podmiot liryczny – osoba dojrzała, mająca bagaż życiowych doświadczeń – nie jest rewolucjonistą. Nie chce sprawić, aby w kwestii ortografii wszystko było dozwolone. Nie namawia też tych, którzy aktualnie się edukują, aby bojkotowali gramatykę. Uważa jednak, że to marzenia sprawiają, że świat nabiera barw, staje się ciekawszy i ma głębszy sens. Zdaje się głosić, że przyjęcie twórczej postawy jest dobrym gruntem do zdobywania wiedzy.Wiersz „Lekcja gramatyki” to także manifest poetycki. W poezji można wszystko. Można dotychczasowe konwencje odłożyć na bok. Można zrezygnować z tradycyjnej wersyfikacji, można porzucić zasady interpunkcji, można zrezygnować z rymów. Najważniejsze jest przesłanie. A to idzie w parze z formą. Lepiej puścić wodzę wyobraźni, poczuć wenę, nie ograniczać się do tego, co wypada, lecz podążać za marzeniami. Gdyby nie one, świat stałby w ściśle wyznaczonym miejscu, nie czyniąc żadnego postępu.