Anafora
Anafora. Być może jeszcze w tym momencie nie mówi wam to niczego specjalnego. Ale za chwilę pewnie pojawi się u was „no przecież, znam to, tylko nie wiedziałem, jak to się nazywa.”
Anafora jest niczym innym jak celowym powtarzaniem tej samej frazy, określenia nawet kilkukrotnie, czy to w jednym wierszu, stronie itd. Najbardziej znana i używana była w epoce barokowej, gdzie większość prac, wierszy była właśnie stylizowana na anaforze. Dzisiaj takie powtórzenia stosujemy głównie w najróżniejszych oratoriach.
Przyjęło się, że anafora miała za zadanie podkreślić znaczenie wiersza, wpłynąć na jego większą ekspresję, twierdziło się, że takim rodzajem stylistyki mogli operować i umieli nim operować tylko najwięksi wirtuozi pióra.
Pamiętajmy jednak że, iż anafora nie jest tym samym co powtórzenie, co wielu odbiera często jako to samo. Nie, anafora powtarza się co wers, ewentualnie co jakiś czas na początku wersu, powtórzenia używamy przeważnie w tym samym zdaniu, używając go dokładnie do tego samego. Nie możemy więc nazwać tego tym samym, bo tym samym to nie jest.
Dobra, trochę teorii już za nami, przejdziemy więc do elementu praktyki. Na przykładzie dwóch prostych tekstów pokażę wam najpierw o co w tej anaforze nam chodzi.
O Panie, dzięki ci za pobudkę,
O Panie, życie dzięki tobie piękne jest,
O Panie, z tobą chcę troski i radości przejść,
O Panie, całymi garściami swój żywot nieść.
To jest modelowy przykład czym jest owa anafora i jak ją zastosować w wierszu, by o czymś takim w ogóle mówić. Więc teraz jak to by wyglądało jeżeli użyjemy zwykłego powtórzenia?
O panie, dziękuję ci za pobudkę, za możliwość życia, o panie dziękuję ci za możliwość żywota, dzięki tobie mam możliwość żywot swój nieść.
Niby podobne brzmienie, też mamy sporo powtórzeń, ale oczywiście o użyciu anafory nie może być mowy, gdyż to wszystko było jednym zdaniem złożonym, więc siłą rzeczy użycie takiego środka stylistycznego możliwe nie było. To na utrwalenie tego o co nam chodzi jeszcze jeden przykład wierszyka z użyciem anafory i bez niego.
Dziękuję Ci Mamo, za troskę i opiekę,
Dziękuję Ci Mamo, że zawsze wyciągniesz do mnie rękę,
Dziękuję Ci Mamo, że jesteś tu przy mnie,
Dziękuję Ci Mamo, że jestem i żyję.
Przejdźmy teraz do użycia podobnego wiersza, ale w formie powtórzenia a nie anafory.
Dziękuję Ci Mamo, za troskę i opiekę, za to, że jesteś i wyciągasz do mnie rękę, dziękuję ci Mamo, że chcę żyć i przy tobie być.
Nie jest to przykład 1:1 ale to nie chodzi nawet o to, po prostu chcę wam na podstawie tych zdań uzmysłowić na czym polega fundamentalny błąd w synonimizowaniu obu stwierdzeń, anafora jak widać jest dosyć prosta do opanowania i do zdefiniowania, najważniejsze żeby nie robić z niej powtórzenia, bo to za każdym razem będzie błąd.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!