Anafora

Anafora. Być może jeszcze w tym momencie nie mówi wam to niczego specjalnego. Ale za chwilę pewnie pojawi się u was „no przecież, znam to, tylko nie wiedziałem, jak to się nazywa.”

Anafora jest niczym innym jak celowym powtarzaniem tej samej frazy, określenia nawet kilkukrotnie, czy to w jednym wierszu, stronie itd. Najbardziej znana i używana była w epoce barokowej, gdzie większość prac, wierszy była właśnie stylizowana na anaforze. Dzisiaj takie powtórzenia stosujemy głównie w najróżniejszych oratoriach.

Przyjęło się, że anafora miała za zadanie podkreślić znaczenie wiersza, wpłynąć na jego większą ekspresję, twierdziło się, że takim rodzajem stylistyki mogli operować i umieli nim operować tylko najwięksi wirtuozi pióra.

Pamiętajmy jednak że, iż anafora nie jest tym samym co powtórzenie, co wielu odbiera często jako to samo. Nie, anafora powtarza się co wers, ewentualnie co jakiś czas na początku wersu, powtórzenia używamy przeważnie w tym samym zdaniu, używając go dokładnie do tego samego. Nie możemy więc nazwać tego tym samym, bo tym samym to nie jest.

Dobra, trochę teorii już za nami, przejdziemy więc do elementu praktyki. Na przykładzie dwóch prostych tekstów pokażę wam najpierw o co w tej anaforze nam chodzi.

O Panie, dzięki ci za pobudkę,
O Panie, życie dzięki tobie piękne jest,
O Panie, z tobą chcę troski i radości przejść,
O Panie, całymi garściami swój żywot ni