Personifikacja, uosobienie

DEFINICJA: personifikacja, zwana inaczej uosobieniem (lub humanizacją), to figura retoryczna i środek stylistyczny, który za pomocą metafory nadaje zwierzętom, przedmiotom, elementom przyrody oraz wszelkim zjawiskom ludzkie cechy i zachowania. Personifikacja należy do animizacji.
KIEDY I PO CO STOSOWAĆ: personifikację stosuje się w celu przedstawienia czegoś martwego jako coś żywego – ludzkiego. W celu nadania czemuś/komuś cech, których w rzeczywistości nie powinien mieć, gdyż przynależą one do człowieka. Używając ją, wzbogacamy nasz język, a łącząc personifikację z metaforą, rozwijamy i pobudzamy wyobraźnię. Kiedyś za pomocą personifikacji tłumaczono ludziom ważne aspekty życia codziennego. Obecnie najczęściej spotkamy ową figurę w bajkach i animacjach dla dzieci, w których zabawki, zwierzęta, warzywa, a nawet parówki mówią, ubierają się i zachowują jak ludzie. Pozwala to maluchom lepiej zrozumieć otaczający świat. Używając personifikacji, przypisujemy czemuś cechy fizyczne i/lub psychiczne.
PRZYKŁADY:
Pani wiosna – pora roku, która przedstawiana jest często jako skąpana w kwiatach kobieta. To właśnie nadanie czemuś ludzkiej postaci oraz cech. Jest to pojęcie abstrakcyjne.

Ścięte drzewo zapłakało nad swym losem. Spojrzało na leżący nieopodal pień, który wyglądał jak truchło, po czym zapragnęło krzyczeć i srogo ukarać stojących nieopodal drwali. Siedzące na gałęziach ptaki oskarżycielsko bluźniły i machały skrzydłami, chcąc przegonić okupantów. Późnym wieczorem cały las nucił żałobną pieśń pożegnalną. Stary dąb, który został sam pośród powalonych drzew, poczuł, iż coś w nim umarło…

związki słowne – możemy spotkać różne pary słów, które nadają jakimś zjawiskom cechy, których mieć w świecie realnym nie byłyby możliwe. Są to wyrażenia utar