Przykładowy Opis Obrazu

"; iemne odcienie o chłodnej tonacji. Na większości obrazu zastosowano różne odcienie zieleni. Na pierwszym planie znajduje się młoda kobieta z lekko kręconymi, brązowymi włosami sięgającymi do ramion, gładko przylegającymi do głowy u nasady. Ubrana jest w skromną, zieloną suknię ze złotymi elementami. Jasne rękawy sięgają jej do dłoni, które pozbawione są jakichkolwiek zmarszczek czy skaz. Dłonie kobieta ma złożone na stojącej przed nią kamiennej kolumnie. Jej oczy namalowano w kształcie migdałów, brwi tylko delikatnie zarysowano, aby nie były ciemne i przytłaczające. Twarz kobiety jest jasna, pozbawiona zmarszczek, lekko uśmiechnięta. Wszystkie te elementy składają się na tajemniczy wygląd twarzy Mona Lisy, który niekiedy może wzbudzać zaniepokojenie lub pobudzić do refleksji. Ciekawy jest fakt, iż jeśli spojrzymy bezpośrednio na usta Mona Lisy to uśmiech wydaje się nam tylko delikatnie zarysowany, ledwie dostrzegalny. Jeśli zaś zwrócimy uwagę na migdałowate oczy kobiety uśmiech wydaje się zdecydowanie wyraźniejszy, rozciągający się wysoko na policzki. Powodem tego intrygującego zjawiska jest zastosowanie przez Leonarda cienia na ustach modelki, dzięki czemu wydają się one stosunkowo ciemniejsze od reszty twarzy. Zabieg ten nie był znany w momencie tworzenia obrazu, lecz jest on powodem, dlaczego uśmiech Mona Lisy poszerza się, kiedy patrzymy jej na migdałowate oczy.
Na drugim planie, które stanowi również tło znajdują się dwie, żółtawozielone kręte drogi, dzielące szeroki i ciemnozielony las na dwie części. Dalej wgłębi obrazu znajduje się wielka ciemnoniebieska rzeka, za którą rozpościera się dalsza część bujnego lasu. Niebo zostało namalowane brudnożółtym odcieniem farmy, który jest jaśniejszy przy konturach Mona Lisy i lasu, dzięki czemu wydaje się, że kobieta jaśnieje.
Obraz bardzo mi się podoba. Pomimo zastosowania ciemnych barw dzieło Leonarda wydaje się jasne, dzięki promieniującemu i tajemniczemu uśmiechowi Mona Lisy. Obraz jest bardzo przyjemny w odbiorze, skłania do głębszej refleksji. Z wielką chęcią doszukiwałam się wszystkich małych szczególików, namalowanych przez da Vinci. Niesamowicie intryguje mnie również technika, którą mistrz Leonardo musiał zastosować, aby wzrok Mona Lisy podróżował za każdym razem na obserwatora, nawet jeśli zmienia on swój kąt patrzenia i się przemieszcza. Z wielką przyjemnością udałabym się teraz do paryskiego Luwru, aby móc zobaczyć Mona Lisę na własne oczy i przekonać się, czy nie zyskuje jeszcze więcej, kiedy patrzy się na nią w rzeczywistości, a nie przez ekran komputera.