Inwokacja

Etymologia słowa
Słowo „inwokacja” pochodzi od łacińskiego słowa „invocatio”, które możemy przetłumaczyć na język polski jako „wezwanie”.
Definicja
„Inwokacja” to środek stylistyczny – rozbudowana apostrofa (zwrot do adresata), która otwiera utwór literacki.
Autor utworu zwraca się bezpośrednio do muzy, Boga, bóstwa, ojczyzny lub duchowego patrona i prosi go o natchnienie oraz pomoc w ukończeniu dzieła. „Inwokację” najczęściej znajdziemy w poematach epickich lub w wierszach.Jakie są główne cechy „inwokacji”, po których możemy ją rozpoznać?

Zawsze występuje na początku utworu (jest swoistym wstępem), jest dość długa (może zwierać kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt zdań), słowa nadawcy kierowane są do konkretnego odbiorcy (może być to coś nieożywionego lub nieistniejącego w świecie materialnym). Styl „inwokacji” jest podniosły, patetyczny i wskazuje, że reszta utwory lirycznego również będzie posiadała takie cechy. „Inwokacja” to początek, geneza procesu twórczego autora. Budowa tego środka stylistycznego nie ma sztywnych, wyznaczonych ram i zasad, co pozwala autorom na większą swobodę tworzenia.
Do czego służy „inwokacja”?

Autor używa jej jako wstępu i zwrócenia uwagi na dalszą część utworu – na jego tematykę, wagę, podniosłość. Ma to na celu wywołanie określonych emocji u czytelnika i uwypuklenie słów nadawcy utworu. „Inwokacja” często jest nacechowana silnymi emocjami, które autor utworu przekazuje odbiorcy.
Jakie znamy „inwokacje”?

Najbardziej znana inwokacja w literaturze polskiej występuje w utworze Adama Mickiewicza pod tytułem „Pad Tadeusz” i zaczyna się od słów: „Litwo, Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie”. Jednak ten środek stylistyczny pojawił się wiele lat przed naszym Mickiewiczem. Homer (ojciec poezji epickiej) swoje dzieło pt. „Odyseja” zaczął od słów: „Muzo! Męża wyśpiewaj, co święty gr