Cebula – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja

Wisława Szymborska to poetka czasów współczesnych. Za swoją twórczość została wyróżniona Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury w 1996 roku. Przedmiotem jej zainteresowania jest człowiek i jego zachowania. Również problem egzystencjalizmu porusza w wielu utworach, m.in. w wierszu „Cebula” pochodzącego z tomu „Wielka liczba” z 1976 roku. Zdając sobie sprawę, że ludzie nie są istotami idealnymi, ukazuje ich wady stosując przy tym ironię. Myślę, że wiersz pt. „Cebula” ukazuje kontrast między prostotą wnętrza cebuli a niedoskonałą naturą człowieka.

O przedstawianej w wierszu problematyce skomplikowanej natury człowieka i prostoty cebuli na zasadzie kontrastu opowiada podmiot liryczny. Występując w roli myśliciela, snuje refleksje o dwóch jakże różniących się od siebie światach. Mianowicie o świecie roślin – schematycznym i powtarzalnym oraz świecie ludzkim – złożonym i tajemniczym.

Cały utwór jest poetyckim porównaniem człowieka do cebuli. Jak wiadomo warzywo to składa się z wielu jednakowych warstw przylegających do siebie w taki sam sposób, a więc jest idealne. Cebula charakteryzuje się schematyczną budową, nie ma w sobie nic tajemniczego, ponieważ na zewnątrz, jak i w środku wygląda tak samo, na co wskazują słowa: „Cebulasta na zewnątrz,/ cebulowa do rdzenia,…”. Warzywo to jest na tyle doskonałe, że można stwierdzić, iż rozwija się w sposób idealny, jest idealne i idealne pozostaje. W. Szymborska w celu wychwalenia istoty tego warzywa stosuje ironię: „najnadobniejszy brzuch świata./ Sam się aureolami/ na własną chwalę oplata.” Podczas gdy cebula w kolejnych strofach utworu jest wychwalana, określana mianem doskonałej samej w sobie, to istota człowieka została opisana jako ta nieuporządkowana, chaotyczna. Jednostka ma bardzo skomplikowaną budowę. Jego organizm jest obrzydliwy, porównywany wręcz do piekła, w którym zachodzą procesy nieokiełznane i dzikie. Natura człowieka może więc bywać gwałtowna i tajemnicza, ponieważ ludzie sami do końca nie wiedzą, jak się zachować w różnych sytuacjach.

Człowiek okazuje się przeciwieństwem warzywa, ponieważ daleko mu do ideału, ale to właśnie dzięki temu staje się ciekawszy. Wszystko to, co świadczy o tym, że ludzie są niedoskonali, a więc ich nieprzewidywalność, skomplikowana budowa, dynamiczne reakcje, a także brzydota wnętrza, dowodzi jednocześnie fascynującej i ciekawej natury człowieka. Cebula, która składa się z licznych identycznych warstw, idealnie do siebie przylegających niczym nie może zaskoczyć. Cebula po prostu jest sama w sobie, schematyczna, podobna do każdej innej. Jej prostota nigdy się nie zmienia, a więc jest nudna i przewidywalna. Człowiek z kolei okazuje się zagadką dla samego siebie, gdyż nie zna siebie w pełni. Wpływa na to jego złożona struktura, wewnętrzne konflikty, o których jednostka czasami nie zdaje sobie sprawy, a więc musi się poznawać, odkrywać to co nowe i jeszcze niepoznane. Robi to przez całe życie, ponieważ ludzie wzrastają i uczą się każdego dnia. To właśnie ciągłe odkrywanie siebie na nowo jest podstawą indywidualności człowieka, jego zaletą. Ludzie muszą się różnić, być niedoskonali, aby wyznaczać sobie cel, fascynować i dążyć do własnego rozwoju, który w zasadzie nigdy się nie kończy, a jest wędrówką przez całe życie. Autorka pisze, że „… jest nam odmówiony/ idiotyzm doskonałości”, a więc poucza czytelnika, że doskonałość wcale nie musi być pożądana. Schematyzm i perfekcjonizm to błędne powtarzanie, naśladowanie, które niczego nie uczy, a jedynie jest sposobem na odwzorowywanie. Natomiast każdy człowiek różni się nie tylko fizycznie od drugiego człowieka, ale ma także innych charakter, osobowość. Posiada więc swoją indywidualność, która jest bardziej wartościowa niż schematycznie nakładające się na siebie identyczne warty cebuli.

Wisława Szymborska ukazuje niedoskonałą naturę człowieka. Nikt nie jest i nie może być idealny, ale dzięki temu wyróżnia się z tłumu i budzi zainteresowanie. Niemożliwe jest osiągnąć stanu idealnego, ponieważ złożona natura człowieka ma w sobie wiele sprzeczności.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!