Do M*** – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Adam Mickiewicz ,,Do M***” – analiza i interpretacja utworu
Kilka słów o autorze utworu
Adam Mickiewicz przyszedł na świat 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu. Poeta pochodził z drobnej rodziny szlacheckiej. W Nowogródku młody Mickiewicz spędził pierwsze lata swojego dzieciństwa. W 1812 roku zmarł jego ojciec, Mikołaj Mickiewicz. W 1815 roku Adam Mickiewicz rozpoczął studia w Wilnie (na Uniwersytecie Wileńskim). W latach 1819- 1823 pracował jako nauczyciel w Kownie. W tym czasie poznał Marylę Wereszczakównę, w której się zakochał. Niestety, rodzina dziewczyny uznała, że młodzieniec nie był godny poślubienia ich córki, ponieważ nie był zamożny. Wkrótce Maryla została żoną hrabiego Puttkamera. W 1848 roku poeta utworzył Legion Polski we Włoszech. Adam Mickiewicz zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu.
Geneza utworu
Wiersz ,,Do M***” powstał w 1822 lub 1823 roku. Można powiedzieć, że to Maryla, a właściwie niespełniona miłość Maryli i Adama, była natchnieniem do napisania wiersza ,,Do M***”. Utwór ten należy do cyklu „Sonetów odeskich”.
Analiza i interpretacja
Utwór ma budowę stroficzną. Składa się z dziesięciu czterowersowych strof. Występują dokładne rymy krzyżowe, żeńskie, np. razu-rozkazu, rękę-piosenkę, grusza-dusza.Wiersz porusza tematykę nieszczęśliwej, niespełnionej miłości. Tytuł dzieła nie zdradza, do kogo adresowany jest wiersz. Znając biografię Adama Mickiewicza, można jednoznacznie stwierdzić, że adresatką wiersza jest Maryla Wereszczakówna. Być może Mickiewicz celowo nie podał imienia swojej wybranki serca, ponieważ było to dla niego zbyt osobiste.W pierwszej zwrotce podmiot liryczny toczy rozmowę z ukochaną kobietą. Dialog ten jest fikcyjny; osoba mówiąca w wierszu wyobraziła sobie przebieg konwersacji z kobietą, która nie przyjęła jego uczucia. Kobieta kazała mężczyźnie odejść. Przystał on na jej warunki i zadeklarował, że zniknie z jej życia, jednak wie, że nie zapomni o kobiecie ani ona o nim, ponieważ byli ze sobą szczęśliwi.
Uczucie łączące tę dwójkę jest trwałe, silne. Gdy kobieta będzie próbowała wyprzeć z pamięci ukochanego, tym bardziej będzie go pamiętała. Osoba mówiąca przedstawiła to między innymi za pomocą padającego cienia.
W dalszej części utworu podmiot wyznaje, że wspomnienia związane z ukochaną kobietą będą mu towarzyszyły całe życie. Każde miejsce, w którym był podmiot z wybranką swego serca, będzie wiązało się z przywoływaniem w pamięci szczęśliwych chwil. Podmiot sugeruje, że przez wspomnienia zawsze będzie przy ukochanej, mimo że nie może być z nią fizycznie.
Osoba mówiąca w wierszu bardzo dobrze zna kobietę. Uważa, że kobieta, grając na harfie i śpiewając piosenkę, przypomni sobie, że dokładnie tę samą piosenkę śpiewała, gdy obok niej znajdował się ukochany mężczyzna.
Podobnie jest z grą w szachy. Ustawienie figur na szachownicy podczas ich wspólnej ostatniej gry będzie przypominać kobiecie o chwilach spędzonych z ukochanym.
Według podmiotu, gdy kobieta zobaczy kominek, przywoła w pamięci chwile, gdy razem siedzieli przy kominku i spędzali ze sobą czas.
Podmiot jest przekonany, że jego ukochana, czytając książkę o nieszczęśliwej miłości, przypomni sobie ich historię i będzie rozmyślała nad jej zakończeniem.
Los bywa przewrotny. Historia bohaterów książki może ulec zmianie o sto osiemdziesiąt stopni i ich dzieje mogą zakończyć się szczęśliwie. Gdyby tak skończyły się miłosne perypetie, kobieta mogłaby się zastanawiać, dlaczego związek jej i podmiotu lirycznego nie mógł potoczyć się podobnie.
Nawet zjawiska meteorologiczne oraz nocne dźwięki w ogrodzie sprawiają, że kobieta nie może wymazać podmiotu lirycznego z pamięci, ponieważ ciągle czuje przy sobie jego obecność.
Ostatnia zwrotka jest niemalże identyczna z trzecią zwrotką. To właśnie w niej w ostatnim wersie odnajdujemy puentę. Niezależnie od tego, czy zakochani będą ze sobą, czy nie, podmiot liryczny zawsze będzie obecny w życiu ukochanej poprzez wspólne wspomnienia.
GatunekZe względu na sposób wypowiedzi podmiotu lirycznego wiersz należy do liryki bezpośredniej (ujawnia się m.in. poprzez słowa: „gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił”), zaś względu na tematykę – do liryki miłosnej.
Motywy literackie W wierszu można odnaleźć motyw miłości nieszczęśliwej
Podmiot liryczny
Osobą mówiącą w wierszu jest nieszczęśliwy mężczyzna, który rozstał się z kobietą, lecz chwil spędzonych wspólnie z ukochaną nie może wymazać z pamięci.Środki stylistyczne
a) pytanie retoryczne – przykład: „Czemu nasz romans tak się nie zakończył?”;
b) porównanie – przykład: ,”Jak cień tym dłuższy, gdy padnie z daleka, tym szerzej koło żałobne roztoczy, tak moja postać, im dalej ucieka”;c) onomatopeja – przykład: zaszeleszczy;
d) przenośnia – przykład: „Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił”;
e) epitety – przykłady: koło żałobne, samotna komora, próżne miejsce, błyskawica nocna;f) anafora – przykład: „precz z moich oczu”, „precz z mego serca!”, „precz z mej pamięci”;
g) wyliczenie – przykład: „Tak w każdym miejscu i o każdej dobie, gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił”;
h) wykrzyknienie – przykład: „Precz z mego serca!”.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!