Dzień dobry, królu Zygmuncie – Wanda Chotomska – Analiza i interpretacja

Kilka słów o autorce

Wanda Maria Chotomska urodziła się 26 października 1929 roku w Warszawie, zmarła w tym samym mieście 2 sierpnia 2017 roku. Studiowała na Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. Zadebiutowała w 1949 roku na łamach tygodnika „Świat Młodych”. Wanda Chotomska była wybitną polską pisarką, której twórczość była skierowana w stronę dzieci i młodzieży. Znana jest także jako twórczyni cyklu telewizyjnego pod tytułem „Jacek i Agatka”, emitowanego w telewizji w latach 1962-1973. Była również członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1969 roku została laureatką Orderu Uśmiechu. Imieniem Wandy Chotomskiej mianowano wiele szkół i przedszkoli np. w Kiełczowie. Jej twórczość jest powszechnie omawiana w szkołach na lekcjach języka polskiego.

Analiza i interpretacja utworu

Wiersz Wandy Chotomskiej pod tytułem „Dzień dobry, królu Zygmuncie” traktuje o rozmowie dziecka z władcą uwiecznionym na Kolumnie umieszczonej w mieście stołecznym. Utwór dotyczy tematu przeniesienia stolicy z Krakowa do Warszawy. Wydarzenie miało miejsce podczas panowania tytułowego przedstawiciela dynastii Wazów, dlatego rozżaleni uczniowie krakowskiej szkoły wysłali wiadomość właśnie do niego. Przez to władca, po jej przeczytaniu czuje się przybity.
W pierwszych wersach utworu król uwieczniony na Kolumnie, zostaje powitany przez dziecko. Maluch pyta władcę jak się czuje i co u niego słychać. Zupełnie jakby nie była to rzeźba, a żywy człowiek. Właśnie to między innymi wskazuje na wiek rozmówcy. Dziecięca wyobraźnia jest bardzo rozwinięta, toteż ożywienie rzeczy martwej nie stanowi dla malucha żadnej trudności. Prawdopodobnie z nudy rozpoczął konwersację z pomnikiem. Brak odpowiedzi nie jest zrażający dla dziecka.
Zauważa on niebieskie niebo górujące nad Kolumną, a także piękne obłoki, które następnie porównuje do mleczy. Wspomina o tym posągowi. Niestety wciąż jest to jedynie monolog, gdyż król Zygmunt III Waza nie może z wiadomych względów mu odpowiedzieć.
Po krótkim wstępie, w dalszej części utworu rozmowa dotyczy już tylko monarchy. Dziecko skupia się na jego postaci i porusza swoją wyobraźnię. Ożywia dzięki niej króla. Wspomina o mieczu trzymanym przez niego, a także opisuje jak władca otwiera kopertę i ściska ją następnie w dłoni. Moment wydaje się dramatyczny, marmur pod Kolumną drży. Czytając, możemy odczuć przerażenie monarchy.
Oznajmia on maluchowi, że dostał list pochodzący z Krakowa.
Czyta jego treść na głos. Brzmi ona następująco:
„My wiemy, jak to było, bo nas uczyli w szkole, i mamy żal do króla od paru już pokoleń. Nasz Kraków na stolicę Pasuje tak jak ulał, A król stolicę przeniósł. I po co, proszę króla? To nie był dobry pomysł Ta cała przeprowadzka, Bo gdzie w Warszawie wieża Piękniejsza niż Mariacka? A Planty? A krakuski? Przy czapkach pióro pawie – Ze świecą takich czapek Nie znajdzie się w Warszawie. A fiakry? A te lalki, Co tańczą u nas w szopce? A kopce? Czy król widział W Warszawie jakieś kopce? Dziwimy się królowi, że wybrał tę Warszawę… Od Zamku Królewskiego Ładniejszy przecież Wawel!”.
Pełna argumentów przeciw decyzji z 1596 roku wiadomość,
poruszyła do reszty monarchę. Zrobił się cały czerwony i przerwał dalsze czytanie. Krzyknął w przestrzeń, że zrobi wszystko, aby odpisać uczniom krakowskiej szkoły. Było to dla niego bardzo ważne.
Nie chciał, aby coś takiego stanowiło skazę na jego honorze. Potrzebował pióra, aby sporządzić list do dzieci. Narzędzia jak dotąd nikt nie dostarczył na górę Kolumny w Warszawie. W związku z tym owy list pozostaje wciąż bez odpowiedzi, a król kojarzony jest głównie z tą decyzją. Uczniowie z pewnością dalej żywią do niego żal, niestety nie znają jego stanowiska.

Utwór jest zabawnym dziełem przeznaczonym głównie dla młodzieży. W ciekawy sposób wspomina o historycznym wydarzeniu. Młody czytelnik może poczuć powiązanie z uczniami krakowskiej szkoły. Łączy ich bowiem wyobraźnia, która może ożywić każdą martwą rzecz. Przez takie połączenie, przyswajanie wiersza staje się jeszcze łatwiejsze i bardziej zrozumiałe.

Dzieło nadaje się do przedstawienia na scenie. Wystarczy jedynie dokonać podziału na role. Jest napisane prostym językiem. Zawiera w sobie wiele środków stylistycznych, takich jak epitety, apostrofy czy wykrzyknienia.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!