Fraszka Do Hanny – Jan Kochanowski – Analiza i interpretacja

Analiza utworuDwuwersowa fraszka „Do Hanny” Jana Kochanowskiego jest trzynastozgłoskowcem, co oznacza, że każdy wers liczy trzynaście sylab. Autor zastosował tu rymy parzyste (krzemień – przemień), wykrzyknienie („już i serce przemień!”) oraz epitet, będący także metaforą („twardy krzemień”). Podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie liczby pojedynczej, na co wskazuje zaimek „mi”. Jest on mężczyzną będącym w miłosnej relacji z kobietą o imieniu Hanna, która nie odwzajemnia szczerze jego uczuć. Utwór ten należy do liryki inwokacyjnej, gdyż podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do obiektu swoich uczuć. W tej fraszce zakochany mężczyzna skarży się kochance na jej brak uczuć, oziębłość i nieczułość.Interpretacja utworuDiament na palcu kobiety o imieniu Hanna oznacza jej piękno i mówi nam o poziomie jej oziębłości, nieczułości i obojętności w stosunku do swojego zalotnika, którego tak naprawdę nie darzy prawdziwym i szczerym uczuciem. Kochanowski posłużył się tu metaforą diamentu, który – jako kamień szlachetny – jest niezwykle urodziwy, lecz też bardzo twardy. Jest on też symbolem trwałości, czystości, wierności i miłości, dlatego wykorzystywany jest często w pierścionkach zaręczynowych, co może oznaczać, że adorator Hanny oświadczył się jej, a ona przyjęła jego wyznanie miłości. Diament – jako że to twardy kamień – może oznaczać, jak bardzo Hanna jest obojętna względem mężczyzny darzącego ją wielkim uczuciem. Jej brak uczuć do podmiotu lirycznego potwierdzają kolejne słowa („w sercu twardy krzemień”), które mogą być odwołaniem do związku frazeologicznego „serce z kamienia”, oznaczającego nieczułość i niewrażliwość na uczucia innych. Możliwe, że kobieta trwa w tej relacji miłosnej, gdyż nie chce zranić mężczyzny. Udaje więc, że darzy go miłością, co świadczy o jej egoizmie – trwa w fałszywym uczuciu, prawdopodobnie zwodząc swojego zalotnika, który mógłby później zostać bardziej zraniony, odkrywając prawdę. W drugim wersie podmiot liryczny mówi o tym, że kobieta daje mu pierścień, który może być prezentem od niej i stanowić dowód jej miłości do niego. Pierścień może symbolizować umocnienie miłości, trwałość miłości lub związku albo przypieczętowanie ich relacji. Kobieta, obdarowując go podarunkiem, może chciała udowodnić mu, że czuje coś do niego, lecz bardziej wskazuje to na jej fałszywość – nosi bowiem na palcu symbol wierności i miłości, a w głębi serca nie odczuwa tego, co jej kochanek. Nie kocha go, ale z drugiej strony nie myśli o nim w sposób negatywny. Może nawet uważa, że jest dobrym człowiekiem, którego warto poznać, jednak nie żywi ona żadnych uczuć romantycznych w jego kierunku. Hanna próbuje jedynie przekonać go o tym, że odwzajemnia jego uczucia do niej, pomimo faktycznego ich braku. Chce jedynie, aby mężczyzna myślał, że ona go kocha. Mężczyzna natomiast wydaje się doceniać ten gest, jednak wie on o stosunku kobiety do niego i wolałby, aby Hanna odwzajemniła jego uczucie, aby poczuła to, co on. Chce, aby otworzyła swoje serce, zamiast być zamkniętą na emocje. Chce, żeby spróbowała się otworzyć – skoro być może czuje to, co on, czego mogła dowieść prezentem, który mu podarowała. Możliwe, że pragnie, aby kobieta uległa emocjom i prawdziwie go pokochała, a także, żeby symbole, jakie znajdują się wokół kobiety, przełożyły się na rzeczywistość. Hanna ma diament, symbolizujący trwałość i miłość, a nie kocha mężczyzny i nic nie wskazuje na to, że ich relacja miłosna będzie trwała. Kobieta wręcza pierścień mężczyźnie, co może być znakiem przypieczętowania związku, miłości do drugiej osoby, trwałości tego uczucia, chociaż żadna z tych rzeczy nie jest prawdziwa. Bardzo prawdopodobne jest, że tym pierścieniem jest także diament z palca kobiety, co może wskazywać na to, że kobieta – z powodu skargi mężczyzny na jej nieczułość i kamienne serce – oddaje mu drogocenny pierścień, który miałby być symbolem jej miłości i wierności. Mężczyźnie jednak nie zależy na rzeczach materialnych, a na jej uczuciu, więc mówi o jej oziębłości i nieczułości. Podmiot liryczny oskarża kobietę o nieczułość i oziębłość, ponieważ ta, zamiast wyznać, że nic do niego czuje, trwa w kłamstwie i fałszywych uczuciach.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!