Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Adam Mickiewicz – „Niepewność”
Kilka słów o autorze dzieła
Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka. Był on najwybitniejszym poetą polskiego romantyzmu. Życiorys Mickiewicza przypomina losy bohatera romantycznego. W 1815 roku poeta ukończył szkołę dominikanów w Nowogródku, a następnie od 1815 roku do 1819 roku studiował na Uniwersytecie Wileńskim. W 1823 roku Mickiewicz został aresztowany i osadzony w więzieniu, a rok później zesłany w głąb Rosji. W 1834 roku poślubił Cecylię Szymanowską (w tym samym roku został wydany ,,Pan Tadeusz”). Kiedy Adam Mickiewicz przebywał w Rzymie w 1848 roku, utworzył Legion Polski we Włoszech. Zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu. Ciało poety pochowano we Francji. W 1890 roku przeniesiono zwłoki Mickiewicza do katedry wawelskiej w Krakowie.
Geneza utworu
Wiersz ,,Niepewność” powstał, gdy Adam Mickiewicz przebywał w Rosji (była to kara za przynależność do tajnych stowarzyszeń). Utwór ten należy do cyklu ,,Sonety odeskie” wydanego w 1826 roku.
Analiza i interpretacja
Wiersz Adama Mickiewicza zatytułowany „Niepewność” porusza tematykę miłosną. Już sam tytuł utworu sugeruje nam, że w wierszu możemy spodziewać się refleksji, niezdecydowania podmiotu lirycznego w jakiejś ważnej dla niego sprawie.
W pierwszej strofie podmiot liryczny stara się zrozumieć swoje uczucia do kobiety. Z jednej strony stwierdza, że nie płacze za nią, kiedy jej nie widzi, na jej widok nie czuje się inaczej (jak zakochany człowiek na widok swojej miłości), z drugiej zaś strony uważa, że tęskni za nią i brakuje mu jej. To daje mu do myślenia i sam zadaje sobie pytanie: „Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?”.
Następnie osoba mówiąca w wierszu stwierdza, że nie pamięta twarzy kobiety, gdy ona odchodzi, jednak w pamięci pozostają po niej wspomnienia. Ponownie podmiot rozmyśla nad swoimi uczuciami.
Gdy podmiot liryczny przeżywał trudne chwile, nie chciał zwierzać się ze swoich uczuć, ale jakaś nieznana siła ciągnęła go do drzwi kobiety.
W czwartej zwrotce osoba mówiąca w wierszu zaświadcza, że mogłaby poświęcić życie i trafić do piekła za kobietę, do której adresowany jest ten wiersz. Podmiot spostrzegł, że nie darzy kobiety wielkim uczuciem, jednak jest dla ona niego bardzo ważna.
Mężczyzna był szczęśliwy, kiedy kobieta położyła swoją dłoń na jego dłoni. Jego serce szybciej bije. I znowu pojawia się pytanie, czy to, co czuje do kobiety, to miłość czy przyjaźń. W tej zwrotce nie poznajemy odpowiedzi, ale dowiadujemy się trochę o uczuciach podmiotu lirycznego, które mogą być kluczowe, aby znaleźć odpowiedź na pytanie nurtujące mężczyznę, a przy okazji też czytelników.
Ostatnia zwrotka ma charakter refleksyjny. Mężczyzna przyznaje, że kiedy pisał wiersz dla kobiety, nie starał się, aby był on napisany poetycko. Zastanawia się, co skłoniło go do napisania wiersza, a właściwie – które z uczuć przyczyniło się do powstania wiersza: miłość czy przyjaźń. Nie otrzymujemy jasnej odpowiedzi, co pozwala czytelnikowi na dokonanie własnej interpretacji. Zwracając uwagę na dwie ostatnie zwrotki, możemy dojść do wniosku, że bliżej podmiotowi lirycznemu do miłości niż do przyjaźni, ponieważ oddałby życie za tę tajemniczą kobietę.
Typ liryki
Ze względu na sposób wypowiedzi podmiotu lirycznego wiersz należy do liryki bezpośredniej, natomiast ze względu na tematykę – do liryki miłosnej.Motywy literackie: motyw miłości, motyw tęsknoty
Podmiot lirycznyPodmiotem lirycznym jest mężczyzna, który zastanawia się nad swoimi uczuciami do pewnej kobiety. Podmiot ujawnia się poprzez słowa: „Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę”. (liryka bezpośrednia)
Środki stylistyczne i ich funkcje w wierszu
pytanie retoryczne – przykład: „Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?”- funkcja: podkreślenie niepewności podmiotu lirycznego;

wyliczenie – przykład: „Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę, / Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę” – funkcja: przedstawienie reakcji, które świadczą o przyjaźni;

metafora – przykład: „Dla twego zdrowia życia bym nie skąpił; / Po twą spokojność do piekieł bym zstąpił” – funkcja: podkreślenie zachowań, które są typowe dla zakochanych;

antyteza: Każda zwrotka zbudowana jest na zasadzie antytezy. Na początku podmiot liryczny mówi o przyjaźni, a później o miłości.

Budowa wierszaWiersz ma budowę stroficzną. Składa się z sześciu zwrotek sześciowersowych. Każdy wers zawiera jedenaście sylab.
Występują rymy parzyste, żeńskie np. płaczę – zobaczę, pytanie – kochanie, życie – bicie.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!