Pielgrzym – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja

#Cyprian Kamil Norwid herbu Topór tak naprawdę nazywał się Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid. Urodził się 24 września 1821 roku w Laskowie – Głuchach a zmarł 23 maja 1883 roku w Paryżu. Był wybitnym polskim poetą, pisarzem. Tworzył także przejmujące obrazy i rzeźby. Był człowiekiem wszechstronnie utalentowanym.
Wielu uważa go za ostatniego z najbardziej inspirujących poetów romantycznych (obok Mickiewicza, Słowackiego oraz Krasińskiego).
Ociec Cypriana był plenipotentem Radziwiłłów. Jego matka umarła, gdy był małym dzieckiem i został przez ojca oddany na wychowanie do swojej prababki Hilarii z Buynów Sobieskiej. Wraz ze swoim starszym bratem uczęszczał do gimnazjum w Warszawie, lecz już po piątej klasie przerwał swoją edukację i wstąpił w szeregi szkoły malarskiej. Uczył się u wybitnego twórcy Jana Klemensa Minasowicza. Jednak cały etap edukacji Cypriana był niezwykle nieregularny, więc przyjmuje się, że tak naprawdę był on samoukiem. W pewnym okresie życia zaczął odczuwać ogromną potrzebę przelewania swoich myśli i uczuć na papier. Efektem tego był debiut pisarski w 1840 roku, kiedy to na łamach Piśmiennictwa Krajowego opublikował swoje pierwsze działo wiersz „Mój ostatni sonet”.
Cyprian Kamil Norwid był osobą niezwykle ciekawą innych kultur i krajów. Zwiedził Drezno, Wenecję, Florencję, Brukselę, Londyn oraz Paryż. W trakcie pobytu we Włoszech jego narzeczona Kamila zerwała z nim zaręczyny. Chwilę później poznał Marię z Nesselrodów Kalergis i obdarzył ją ogromnym uczuciem. Niestety była to wielce nieszczęśliwa miłość, która zapewne była jednym z powodów pogorszenia się jego zdrowia i samopoczucia.
W trakcie swojego życia nawiązał wiele znajomości i przyjaźni. W Rzymie poznał Adama Mickiewicza oraz Zygmunta Krasińskiego. W Paryżu miała okazję zaprzyjaźnić się z Fryderykiem Szopenem oraz Juliuszem Słowackim, poznał także Aleksandra Hercena i Iwana Sergiejewicza Turgieniewa.
W pewnym okresie życia na obczyźnie Cyprian Kamil Norwid cierpiał na kompletny brak pieniędzy, popadł w nędzę. Warunki w jakich przebywał oraz brak różnorodnych posiłków doprowadziły go do ciężkiej gruźlicy. Jego kuzyn Michał Kleczkowski, bojąc się o życie członka swojej rodziny umieścił go w Domu świętego Kazimierza w Paryżu. Od jesieni 1882 roku Cyprian popadł w ogromną depresję, właściwie nie wychodził z łóżka, cały czas płakał i nikt nie był w stanie ulżyć mu w cierpieniu. Zmarł w tym przytułku z samego rana 23 maja 1883 roku i został pochowany na cmentarzu Montmorency. Niestety duża część jego zapisków i utworów została po jego odejściu zniszczona.
W 2001 roku pobrano ziemię z jego grobu i przywieziono do Polski, gdzie została umieszczona w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.

##Wiersz „Pielgrzym” był odpowiedzią na życie pisarza, który przez cały czas był swego rodzaju tułaczem. Na pewno także brak stabilizacji finansowej popchnął go do napisania tego utworu. Oczywiście ten motyw wędrówki był wówczas niezwykle popularny, na przykład w wierszach Adama Mickiewicza, więc prawdopodobnie Cyprian Kamil Norwid także inspirował się dokonaniami swojego kolegi.
Sam „Pielgrzym” jest niezwykle zwięźle napisany, złożony tylko z czterech strof, z których każda posiada po trzy wersy.
Utwór posiada rymy dokładne żeńskie („ruchomy – domy”) oraz męskie („stan – pan”).
W wierszu wykorzystano liczne środki stylistyczne:
– epitety „płaskie domy”
– oksymorony „dom mój ruchomy”
– omówienie „dom mój ruchomy z wielbłądziej skóry”
– przerzutnie „wieża nad płaskie domy stercząca”
– neologizmy „dopokąd”
Wiersz ten jest przykładem liryki bezpośredniej, ponieważ podmiotem lirycznym jest poeta, który mówi o sobie w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Poeta w utworze zwraca się w sposób bezpośredni do swoich czytelników: „wy myślicie …”.

###Według mnie wiersz ten jest niezwykle smutny i wywołuje w czytelniku ogromne emocje. Moim zdaniem motyw tułacza można rozumieć tutaj na dwa sposoby.
Pierwszy, rozumiany dosłownie, jako życie człowieka, którego los przerzuca z miejsca na miejsce, lecz drugi bardziej duchowy. Dusza poety unosi się nad ciałem i odbywa podróże w przestworzach. Być może w poszukiwaniu natchnienia, być może by chociaż na chwilkę oderwać się od otaczającej pisarza biedy i zgryzoty.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!