Polska – Antoni Słonimski – Analiza i interpretacja

O autorze

Antoni Słonimski urodził się 15 listopada 1895 roku w Warszawie, a zmarł 4 lipca 1976 roku w Warszawie. Posiadał pseudonim Pro-rok. Był synem Stanisława Słonimskiego i Marii Eugenii z domu Goldman. Pochodził z rodziny żydowskiej o tradycjach naukowych i literacko-wolnomyślicielskich. Był absolwentem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, po której zajmował się rysunkiem, grafiką i malarstwem. Polski poeta, publicysta, dramatopisarz, prozaik, felietonista. Z jego inicjatywy został założony kabaret Pod Pikadorem i grupa literacko-poetycka Skamander. Współpracowała z pismami, miesięcznikami i tygodnikami takimi jak: Cyrulik Warszawski, Pro Arte, Sowizdrzał, Skamander, Kurier Polski.
Był krytykiem literackim i teatralnym w Wiadomościach literackich oraz felietonista w Kronice tygodnia. Pisał teksty dla kabaretów takich jak: Czarny Kot, Perskie Oko, Cyrulik Warszawski, Niebieski Ptak.
Antoni Słonimski to twórca między innymi:
– Sonety, Czarna wiosna, Parada,
– Wspomnienia warszawskie, Ciekawość. Felietony,
– Wieża Babel, Murzyn warszawski.
Antoni Słonimski został odznaczony wieloma nagrodami:
– Nagroda Państwowa I. stopnia,
– Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w 10 rocznicę Polski Ludowej,
– Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki,
– Nagroda m.st. Warszawy.

Geneza
Wiersz Polska Antoniego Słonimskiego powstał w wyniku przeżyć związanych z wojną i tułaczka po II wojnie światowej. To tęsknotą i umiłowaniem kraju, jaki chce, aby widzieli i zapamiętali wszyscy ludzie. Poprzez obraz ojczystego kraju kształtuje w nas postawy patriotyczne. Zwraca uwagę na temat polskości i symboli narodowych. Pragnie, abyśmy pamiętali o walce, jaką musieliśmy jak naród stoczyć, aby mieć upragnioną niepodległość.

Analiza
Wiersz Polska Antoniego Słonimskiego to dziesięciozgłoskowiec o regularnej budowie. W utworze Polska podmiot liryczny przedstawiony zostaje jako liryka bezpośrednia zwracająca się do adresata. To liryka inwokacyjna – monolog taty lub mamy do swojego syna. Składa się z czterech strof, a każda z nich ma 4 wersy. W wersach wyrazy rymują się wielosylabowo. W utworze występują rymy dokładne. W zwrotkach występują rymy:
– zwrotka 1,2 i 4 – rymuje się wers pierwszy i czwarty oraz drugi i trzeci tworząc rymy okalające ABBA
– słowników – słowików, geografii- potrafi, mapach- zapach, wypełnia- pełnia,
– zwrotka 3 – rymuje się wers pierwszy i trzeci oraz drugi i czwarty tworząc rymy krzyżowe (przeplatane) ABAB
– jaka – Polaka, leży- wierzył.

Autor opisuje Polskę prostym, niewyszukanym słownictwem.
Środki stylistyczne występujące w wierszu są rozbudowane tj.:
– apostrofy – powie ci tylko księżyca pełnia,
– epitety – krzak bzu kwitnący, wiernym sercu, dobrym uczynku,
– onomatopeje – śpiew słowików, szumie gołębi).
– personifikacje – tylko o niej mówić potrafi krzak bzu kwitnący, cóż powiedzą tomy słowników,
– metafory – jest w każdym wiernym sercu Polaka, znajdziesz ją w każdym dobrym uczynku,
– wyliczenia – księżyca pełnia i mgła nad łąką, i liści zapach, w książce poety i na budowie.

Interpretacja
Podmiot liryczny przedstawia Polskę z własnej perspektywy, której obraz w pamięci i sercu. To monolog rodzica do swojego syna. To opowieść, której nie przeczytasz w żadnej książce i nie usłyszysz o niej na żadnej lekcji w szkole. Musisz tylko uważnie, słuchać kto ci o niej powie:
krzak bzu kwitnący i śpiew słowików.
Jej terytorium jest zaznaczone w mapach i atlasach ale o wnętrzu:
powie ci tylko księżyca pełnia
i mgła nad łąką, i liści zapach.
To opowieść o ukochanym kraju, który nie ma granic:
Pytasz się, synu, gdzie jest i jaka?
W niewymierzonej krainie leży.
Opisuje piękno zapamiętanej ojczyzny, jej przygodę, śpiewające ptaki. Kraj, do którego jest bardzo przywiązany. Więź odczuwa również z ludzkimi, którzy żyli, pracowali, walczyli i cierpieli za umiłowaną ojczyznę. Zwraca uwagę, że miłość i dbałość o ojczyznę to zwykła codzienność, ciężka praca dla dobra ogółu, która znajduje się wszędzie tylko należy się, uważnie przypatrzeć się i posłuchać:
W szumie gołębi na starym rynku,
w książce poety i na budowie
Poeta uczula nas, że Polska to My – wszyscy ludzie. Dzięki zachowaniu obrazu naszego kraju, pielęgnowaniu naszego języka, tradycji i kultury przetrwaliśmy jak naród.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!