Prośba o wyspy szczęśliwe – Konstanty Ildefons Gałczyński – Analiza i interpretacja

Wiersz „Prośba o wyspy szczęśliwe” autorstwa Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego opublikowany w 1930 roku. Jest to czas, w którym poeta poślubia studentkę romanistyki, gruzińską księżniczkę Natalię Awałow. Była to wielka miłość na całe życie, jednak ze względu na nałóg alkoholowy i awanturnicze życie Gałczyńskiego trudna dla jego żony. Natalia nie tylko wychowywała ich córkę Kirę, ale również jako pierwsza czytała utwory męża, oceniała je i interpretowała, a po jego śmierci zajęła się redakcją dorobku ukochanego. Sama pisała również utwory dla dzieci i młodzieży.
Gałczyński to twórca znany młodzieży przede wszystkim z miniatur dramatycznych pod tytułem „Teatrzyk Zielona Gęś” a dzieciom w wieku szkolnym z takich wierszy, jak „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”, „zaczarowana dorożka” oraz „Strasna zaba”. Jego życie było dosyć trudne naznaczone śmiercią bliskich, przeprowadzkami, wojną i pobytem w obozie niemieckim. Gałczyński wyróżniał się talentem pisarskim od najmłodszych lat. W wieku dziesięciu lat napisał swoje pierwsze utwory, które niestety nie przetrwały do czasów współczesnych. Przed maturą zadebiutował wierszem „Szturm”, po nim przyszły kolejne wiersze. Anna Arno w książce biograficznej o poecie wspomina, że Gałczyński lubił recytować swoje wiersze, zachwycając słuchaczy prawidłową intonacją i białym głosem. Poeta miał talent aktorski, brakowało mu jednak cierpliwości i po kilku tygodniach nauki. w szkole Teatru Reduta, zrezygnował z aktorstwa. Na wydziale filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego studiował dwa kierunki, ale nie ukończył żadnego z nich.
Prawdopodobnie pod wpływem miłości do żony napisał wiersz „Prośba o wyspy szczęśliwe”.
Podmiot liryczny w pierwszym wersie kieruje swoje słowa, w formie apostrofy, do odbiorcy, zwrotem „ty”, co wskazuje na fakt, że ma na myśli osobę, którą zna, kogoś bliskiego. Jest to liryka zwrotu do adresata. Prosi ukochaną osobę o „zawiezienie na wyspy szczęśliwe”, czyli o uczynienie go szczęśliwym. Pragnie również, aby to szczęście dzieliła z nim ukochana osoba.
Wyspy szczęśliwe to utopijna kraina, w której zawsze panuje szczęście, spokój, beztroska i harmonia. Są symbolem rzeczywistości wymarzonej, życia pozagrobowego, życia bez cierpienia. Takie miejsca w mitologii greckiej nosi nazwę Pól Elizejskich. Słowniki kultury przedstawiają je jako krainę nad Oceanem, gdzie panowała nieustannie wiosna. Sprawiedliwi, którzy trafiali do tej krainy, spacerowali po łąkach, słuchali muzyki i wiedli szczęśliwy żywot. W chrześcijaństwie odpowiednikiem Pól Elizejskich jest Raj, czyli niebo oraz stan wielkiej radości duszy spowodowany wiecznym przebywaniem z Bogiem. W mitologii Słowian Raj (Wyraj) to bajeczna kraina, do której na zimę